Τρεις καθολικότητες, σύμφωνα με τους μεγάλους στοχαστές του διαφωτισμού και της νεωτερικότητας, ορίζονται ως ρυθμιστικοί παράγοντες στην κοινωνική πραγματικότητα: το κράτος, η αγορά και η κοινωνία των πολιτών.
Όλοι οι κλασικοί της πολιτικής θεωρίας και σκέψης, όπως οι Τζον Λοκ, Άνταμ Σμιθ, Ρουσσώ, Χέγκελ, Μαρξ, Τοκβίλ, Γκράμσι κ.ά., καταπιάνονται ακριβώς με τις σχέσεις και αλληλουχίες που αναφέρονται σε αυτές τις καθολικότητες.
Ωστόσο, δύο από αυτές τις καθολικότητες, το κράτος και η αγορά, μπορούν να θεωρηθούν ως οι «μεγάλες ρυθμιστικές δυνάμεις», που καθόρισαν τις κοινωνικές εξελίξεις και το κυρίαρχο πολιτικοοικονομικό σύστημα του καπιταλισμού καθ’ όλη τη διάρκεια των τριών τελευταίων αιώνων της βιομηχανικής εποχής.
Οι θεωρητικές αναφορές στην κοινωνία των πολιτών σε ελάχιστες περιπτώσεις διαχωρίζονται από την επίδραση του κράτους και της αγοράς, προφανώς γιατί οι θεσμοί της είναι ανίσχυροι, σε σχέση με τις δύο άλλες καθολικότητες.
Σε όλη αυτή την περίοδο, αντιθέτως, η κοινωνία των πολιτών είχε δυναμική παρουσία μόνο κατά τη διάρκεια των επαναστατικών περιόδων, υποτασσόμενη πάντοτε, δια μέσου των κομμάτων, στην εξουσία του κράτους και την ηγεμονία της αγοράς. Έτσι εμφανίζεται ως ένας χώρος που περισσότερο χρησιμοποιείται από τις κομματικές ηγεσίες και δεν υπαγορεύει πολιτική.
Η ιεραρχική οργάνωση της κοινωνίας και της παραγωγής δεν επέτρεπε την αυτόνομη οργάνωση της κοινωνίας των πολιτών, πέρα από το συνδικαλισμό και τη συντεχνιακή αντίληψη, που κι αυτές οι εκφάνσεις της υποτάσσονται στον κομματισμό. Ως εκ τούτου, ο ρόλος της δεν μπόρεσε να είναι ανεξάρτητος και πρωταγωνιστικός.
Σε περιόδους κοινωνικής ειρήνης, ο ρόλος της κοινωνίας των πολιτών περιοριζόταν στη δημιουργία συναίνεσης και ενσωμάτωσης στο πλαίσιο του έθνους-κράτους και, πολλές φορές, ως έκφραση οργανωμένων μειοψηφιών διαφόρων κοινωνικών ομάδων και lobbies. Σήμερα, έχοντας υπ’ όψιν το ρόλο της μιντιοκρατίας στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης και κατασκευής συναίνεσης, μπορούμε να αντιληφθούμε ότι παραδοσιακά οι καθοδηγητές γνώμης προέρχονται, κυρίως, από τους θεσμούς της κοινωνίας των πολιτών.
Ο κατακερματισμός των οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών σε ομάδες θεματικού ενδιαφέροντος και συντεχνιακών συμφερόντων, ασφαλώς δεν επέτρεπε στις οργανώσεις αυτές να θέτουν ανεξάρτητα ζητήματα συλλογικής κοινωνικής έκφρασης, πέραν των κομμάτων και του κράτους,
Ο κατακερματισμός των οργανωμένων μειοψηφιών εξυπηρετούσε και εξυπηρετεί ακόμη την ηγεμονία του κράτους και της αγοράς και τις αντίστοιχες καθολικότητες.
Ο ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΓΚΗ ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΕΝΝΟΙΑΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ
Τα πράγματα αλλάζουν ριζικά με την έλευση της παγκοσμιοποίησης, την ανάπτυξη των νέων τεχνολογιών πληροφορικής και διαδικτύου, από τη μία πλευρά, και από την άλλη, την ανάδυση των μεγάλων περιβαλλοντικών προβλημάτων, την κλιματική αλλαγή, τις μεγάλες ανισότητες, τη διόγκωση της παγκόσμιας φτώχειας, που κινητοποιούν, παράλληλα, πληθώρα μικρών και μεγάλων οργανώσεων, με μεγάλη επικοινωνιακή εμβέλεια, αναγκάζοντας τις κυβερνήσεις να λογοδοτούν απέναντι σε αυτά τα ζητήματα.
Η κοινωνία των πολιτών αρχίζει να γίνεται καταλυτικός παράγοντας στη διαμόρφωση της πολιτικής ατζέντας, από τη στιγμή του εμφανίζεται η μεγάλη ποσοτική αύξηση και ποιοτική διαφοροποίηση των οργανώσεών της, με τάσεις αυτονομίας απέναντι στο κράτος με οικονομική διάρθρωση.
Η οικολογική αφύπνιση, η διεύρυνση της κοινωνικής οικονομίας και το πρόταγμα της πράσινης ανάπτυξης, που αναδείχθηκε τελευταία, είναι ορισμένα από τα σημεία των καιρών, που αλλάζουν τα δεδομένα.
Η νέα καθολικότητα γεννιέται ακριβώς μέσα από τη μεγάλη αντίθεση ανάπτυξης των επικοινωνιακών δυνατοτήτων σε επίπεδο αυτο-οργάνωσης της κοινωνίας των πολιτών και τις μειούμενες προσφορές του έθνους-κράτους σε κοινωνική ασφάλεια, εξασφάλιση απασχόλησης και κοινωνικών παροχών, παράλληλα με τις πιέσεις που ασκούνται στο κράτος από την οικονομική παγκοσμιοποίηση.
Κυρίως, όμως, γεννιέται μέσα από τις απεριόριστες και προσιτές επικοινωνιακές εφαρμογές του διαδικτύου για τις Μ.Κ.Ο., οι οποίες αποκτούν ολοένα και πιο δραστήριο ρόλο στην επικοινωνιακή διαμεσολάβιση.
Η υλική βάση της ανάπτυξης της νέας καθολικότητας της κοινωνίας των πολιτών είναι τα μετρήσιμα μεγέθη της κοινωνικής οικονομίας και της τάσης προς την πράσινη ανάπτυξη, που μπαίνει πλέον επίσημα στην πολιτική ατζέντα των ανεπτυγμένων χωρών. Αυτή η νέα υλική βάση της κοινωνικής οικονομίας, που διαρκώς μεγεθύνεται σε μια αμφίδρομη σχέση με το λεγόμενο «κοινωνικό κεφάλαιο», δημιουργεί και τις προϋποθέσεις αυτονομίας έναντι του κράτους.
Μολονότι η κοινωνία των πολιτών εκφράζεται μέχρι στιγμής μέσα από ένα τεράστιο μωσαϊκό οργανώσεων, διαφέρει ριζικά από το παρελθόν και δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένα συγκυριακό φαινόμενο, όπως γνωρίζουμε από τις προεπαναστατικές περιόδους, π.χ. της Γαλλικής ή της Ρωσικής Επανάστασης ή αργότερα του Γαλλικού Μάη.
Είναι φανερό ότι γίνεται πλέον ρυθμιστής και διαφοροποιεί την οικονομία και την πολιτική που γνωρίζαμε μέχρι τώρα.
Δεν είναι απλά μια συσσώρευση δυνάμεων που λειτουργεί ως βατήρας για ένα κοινωνικό ξέσπασμα, για να παραδώσει στη συνέχεια τη δύναμή της, μετά την έκρηξή της, στην εξουσία του κράτους, αλλά είναι μια καθολικότητα με αυτόνομη θεσμική διάρκεια, που ριζώνει στην κοινωνία και την ενεργοποιεί προς νέες μορφές συλλογικής δημιουργίας. Επιβάλλει στο κράτος και την αγορά, για πρώτη φορά στην ιστορία, την ατζέντα της πράσινης οικονομίας και της κοινωνικής περιβαλλοντικής ευθύνης.
Επιβάλλεται σταδιακά ως αυτόνομη καθολικότητα για την ειρήνη, την οικολογία και την αλληλέγγυα οικονομία.
ΤΟΚΒΙΛ ΚΑΙ ΓΚΡΑΜΣΙ
ΟΙ ΔΥΟ ΑΝΤΙΚΡΙΣΤΕΣ ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ
Για τις θεμελιώδεις σημασίες της κοινωνίας των πολιτών, ο φιλελεύθερος Τοκβίλ και ο αριστερός Γκράμσι είναι οι δύο στοχαστές στους οποίους αναφέρονται όλοι οι σύγχρονοι μελετητές. Μολονότι και οι δύο έγραψαν σε μια άλλη εποχή, με διαφορετικά δεδομένα, και η ερμηνεία τους μπορεί να θεωρηθεί πολύ πρώιμη για τις σημερινές συνθήκες, η συνεισφορά τους στη θεωρική παράδοση για τη σχέση της κοινωνίας των πολιτών με το κράτος είναι το σημείο αναφοράς που σηματοδοτεί τα όρια και τις δυνατότητες ελευθερίας του υποκειμένου, αυτό που σήμερα θα λέγαμε «ενεργούς πολίτες».
Ο Τοκβίλ αναδεικνύει τη σημασία του εθελοντισμού σε σχέση με το λιγότερο κράτος και την ανάπτυξη του κοινωνικού κεφαλαίου και της κοινωνίας των πολιτών, που πλέον αναγνωρίζονται ευρέως ως καθοριστικοί παράγοντες οικονομικής ανάπτυξης, όπως αναφέρεται από τους Putnam και Fukuyama, στη βάση της σκέψης του Alexis de Tocqueville, κάτι που περιγράφεται στο έργο του «Δημοκρατία στην Αμερική». Εξετάζει, μάλιστα, με πραγματικό θαυμασμό το πλήθος των εθελοντικών οργανώσεων πολιτών στις Η.Π.Α., που, λειτουργώντας ως ενδιάμεσοι θεσμοί, συμβάλλουν στην οικονομική ανάπτυξη, εξυπηρετώντας, παράλληλα, μία σειρά κοινωνικών σκοπών, ενάμιση αιώνα πριν.
Ωστόσο, πολλές από τις «προφητικές» ερμηνείες του διαψεύδονται από την ίδια την εξέλιξη της Αμερικής και την εξέλιξη του οικονομικού φαινομένου του καπιταλισμού, που, φυσικά, δεν αναλύει οικονομικά, όπως έκανε ο Άνταμ Σμιθ και ο Μαρξ, αλλά αναφέρεται στις αξίες του φιλελευθερισμού.
Χαρακτηριστικό της διάψευσης είναι αυτό που γράφει για την Αμερική. «Βλέπω», λέει, «ότι τα αγαθά και τα χαλεπά επιμερίζονται αρκετά ισομερώς. Τα μεγάλα πλούτη εξαφανίζονται και ο αριθμός των μικρών περιουσιών πολλαπλασιάζεται. Δεν υπάρχουν πια ούτε η αχανής χλιδή ούτε η ανεπανόρθωτη εξαθλίωση. Η φιλοδοξία είναι καθολικό συναίσθημα, λίγες όμως είναι οι άμετρες φιλοδοξίες». Και παρακάτω: «Τα ήθη είναι ήπια και η νομοθεσία ανθρώπινη... Η βία είναι σπάνια και η σκληρότητα σχεδόν ανύπαρκτη... Και αυτό που παρατηρώ σε σχέση με τις περιουσίες εμφανίζεται με μύριες όσες μορφές. Όλα σχεδόν τα ακραία φαινόμενα γλυκαίνουν και αμβλύνονται και όλα τα έντονα σημεία σβήνουν, αφήνοντας τη θέση τους σε κάτι το μεσαίο». Τίποτα από αυτές τις περιγραφές δεν ισχύει σήμερα στην Αμερική.
Ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, συγκρίνοντας τα «προφητικά όρια» και τις «προβλητικές ανεπάρκειες» του Τοκβίλ, σε αντιπαράθεση με τις αντίστοιχες αδυναμίες του Μαρξ, διαπιστώνει ότι και οι δύο στοχαστές δεν ήταν δυνατό να ξεφύγουν από την εποχή τους και τις αφετηριακές αξίες και επιλογές τους. Και οι δύο, λοιπόν, παρέκλιναν, εκ των πραγμάτων, από την εκ των υστέρων προβαλλόμενη διιστορική «προφητική τους δύναμη», προφανώς όμως, βέβαια, προς αντίθετες κατευθύνσεις. Έτσι, και στο σημείο αυτό, η ειρωνεία της ιστορίας επιβεβαιώνεται για άλλη μία φορά: οι δύο αντίθετες και αντικριστές αναγνώσεις του μέλλοντος εμφανίζονται ως παραπληρωματικά μέρη μιας πάντοτε ενεργούς και επίκαιρης αντιπαράθεσης αξιών, στο πλαίσιο της οποίας οι δύο στοχαστές μπορούν να συγκριθούν όχι ως προς την αναλυτική τους δεινότητα, αλλά ως προς την κατεύθυνση και τις προεκτάσεις της προταγματικής τους ανεπάρκειας.
Ο Γκράμσι, από την άλλη πλευρά, εισάγει στην πολιτική θεωρία την έννοια τις ιδεολογικής ηγεμονίας του «οργανικού διανοούμενου» και το γεγονός ότι σκεπτόμενοι και οργανωτικοί άνθρωποι προωθούν ενεργά τις ιδέες και τις απόψεις της τάξης τους.
Η κοινωνία των πολιτών είναι, τρόπον τινά, το πεδίο άσκησης της ελευθερίας και της δημιουργίας των όρων και προϋποθέσεων της συναίνεσης και της πειθούς, αλλά είναι εξίσου και το πεδίο κοινωνικών συγκρούσεων στο πολιτιστικό, ιδεολογικό, θρησκευτικό και οικονομικό επίπεδο. Το ρόλο αυτό παίζουν οι οργανωτικοί διανοούμενοι, με στόχο την ιδεολογική ηγεμονία.
Επομένως, για να κατανοήσουμε ένα σύγχρονο κράτος, δεν αρκεί να μελετήσουμε τα πολιτικά κόμματα και την οικονομική δομή, αλλά είναι αναγκαίο να αναλύσουμε εκείνο το σύνολο φαινομένων που ο Γκράμσι αποκαλούσε «η οργάνωση της κουλτούρας»: το σχολείο, τις εκκλησίες, τις εφημερίδες, τις περιοδικές επιθεωρήσεις, τον κινηματογράφο, το λαϊκό μυθιστόρημα κ.λπ.
Ο Γκράμσι αντιτάχθηκε, με τον τρόπο του, στις επικρατούσες απόψεις στο διεθνές μαρξιστικό θεωρητικό τοπίο της εποχής του, δηλαδή στον οικονομίστικο αυτοματισμό και τον πολιτικό βολονταρισμό, ακόμη και στον Λένιν.
Οι βασικές συνεισφορές του Γκράμσι στην πολιτική σκέψη ήταν οι εξής:
· η έννοια της πολιτισμικής «ηγεμονίας», ως μέσο διατήρησης της κυριαρχίας του καπιταλιστικού κράτους,
· ο τονισμός της ανάγκης για τη μόρφωση των εργατών, ώστε να δημιουργηθούν οι «οργανικοί διανοούμενοι» της εργατικής τάξης και να γίνει δυνατή η επίτευξη της εργατικής ταξικής «ηγεμονίας»,
· η διάκριση μεταξύ πολιτικής κοινωνίας (αστυνομία, στρατός, νομικό σύστημα κ.ά.), που κυριαρχεί άμεσα και κατασταλτικά, και κοινωνίας των πολιτών (οικογένεια, εκπαιδευτικά συστήματα, συνδικάτα κ.ά.), όπου η κυριαρχία του καπιταλιστικού κράτους συγκροτείται μέσω της ιδεολογίας ή μέσω της συναίνεσης,
· η πρωταρχική σημασία του ιστορικού υποκειμένου, δηλαδή η ανάλυση μιας κοινωνίας στο συγκεκριμένο κάθε φορά ιστορικό της πλαίσιο και η κριτική του οικονομικού ντετερμινισμού.
Πρέπει, βέβαια, να τονιστεί ότι η θεωρία του Γκράμσι, που διατυπώθηκε υπό διαφορετικές συνθήκες από τις σημερινές, δεν μπορεί να ερμηνεύσει όλα τα σύγχρονα πολιτικά και κοινωνικά φαινόμενα και τις συλλογικές συμπεριφορές. Επιπλέον, έχει επισημανθεί από ορισμένους ότι ο Γκράμσι ήταν αποκλειστικά, ή τουλάχιστον κυρίως, εθνικός στοχαστής στο συγκεκριμένο πλαίσιο της Ιταλίας.
Σήμερα βρισκόμαστε μπροστά στο φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης των οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών, με ανεξάρτητη και αυτόνομη δράση από το εθνικό κράτος.
Έπειτα, οι οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών και οι οργανικοί διανοούμενοι δεν είναι αναγκασμένοι να είναι κρατικοί υπάλληλοι ή κομματικά στελέχη. Στελέχη, δηλαδή, μιας ιεραρχικής αντιπροσωπευτικής οργάνωσης, με σκοπό την κρατική εξουσία ή τη διατήρησή της.
Υπάρχει, δηλαδή, ένας σαφής διαχωρισμός της κοινωνίας των πολιτών από το κράτος ως επιλογή. Πρόκειται, λοιπόν, για μια διαφοροποιημένη κοινωνία των πολιτών από αυτή που ανάλυε ο Γκράμσι στην εποχή του.
Ιδιαίτερα, είναι εντελώς ξεπερασμένος ο ιστορικισμός, που βασίζεται στις επιρροές του Χέγκελ, ο οποίος, με τη σειρά του, ταυτίζει την κοινωνία των πολιτών με το έθνος-κράτος και, άρα, ως εξαρτώμενη από αυτό.
Η νέα καθολικότητα της κοινωνίας των πολιτών είναι προϊόν της παγκοσμιοποίησης και της ανοικτής κοινωνίας και δεν έχει να κάνει σε τίποτα με την κατασκευή του ιστορικισμού της κλειστής κοινωνίας, που ανάπτυξε ο Χέγκελ.
Εδώ η θεώρηση του φιλελευθερισμού του Τοκβίλ είναι χρήσιμη απέναντι στον κρατισμό, όπως και η θεώρηση του Γκράμσι είναι χρήσιμη για να δούμε τη λειτουργία της συναίνεσης, αλλά και τη λειτουργία της αμφισβήτησης, απέναντι στις καθολικότητες του κράτους και της αγοράς.
Σε κάθε περίπτωση, η φαντασιακή θέσμιση της κοινωνίας και το πρόταγμα της αυτονομίας είναι πιο κοντά στη θεώρηση της νέας καθολικότητας της κοινωνίας των πολιτών, από την άποψη ότι η ιστορία είναι συλλογική δημιουργία που ορίζεται από το φαντασιακό και την πίστη που έχουν οι άνθρωποι προς την Α ή Β ιδέα.
Η ΘΕΣΜΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ
ΤΟ ΛΕΓΕΙΝ ΚΑΙ ΠΡΑΤΤΕΙΝ
Παράλληλα, πρέπει να επισημάνουμε τη θεσμική προοδευτική εξέλιξη των κοινωνικών κατακτήσεων των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, έναντι του κρατικού αυταρχισμού, που συντελείται στο πλαίσιο της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και της ανοικτής κοινωνίας, μέσα από την παράδοση του φιλελευθερισμού και της σοσιαλδημοκρατίας, μιας εξελικτικής διαδικασίας που παρατηρείται ιδιαίτερα μετά τον παγκόσμιο πόλεμο και επιδρά στο μετασχηματισμό της δημοκρατίας.
Από την άλλη πλευρά, τα νέα δεδομένα της οικονομικής παγκοσμιοποίησης και της επικυριαρχίας της αγοράς περιορίζουν την κοινωνική προστασία του έθνους-κράτους και αναγκάζουν προς την αυτενέργεια των πολιτών και πρωτοβουλίες αυτο-οργάνωσης.
Έτσι, ανάμεσα σε αυτούς τους δύο πόλους, αναδύεται η νέα καθολικότητα της κοινωνίας των πολιτών, όχι μόνο ως συνομιλητής στη δημοκρατική διαβούλευση, αλλά και ως δύναμη με καθολική ισχύ στην οικονομία και την κουλτούρα, που αναπτύσσεται σε παγκόσμιο επίπεδο, ανάμεσα στο κράτος και την αγορά και διαμορφώνει νέους θεσμούς προαπαιτούμενους της συμμετοχικής δημοκρατίας.
Είναι προφανές ότι δεν υπάρχει κάποιο σχέδιο από την οικονομία της αγοράς που προωθεί τη μεγάλη επέκταση της κοινωνίας των πολιτών ιδεολογικά, αλλά οι συνθήκες που διαμορφώνει η αγορά, ωθούν τις κοινωνίες μπροστά, μην έχοντας άλλη επιλογή, στην αυτο-οργάνωση. Οι πιεστικές οικονομικές συνθήκες για μεγάλα τμήματα της κοινωνίας και οι νέες τεχνολογίες επικοινωνίας και δικτύωσης δίνουν μια άλλη διέξοδο, μέσα από αυτούς τους νέους θεσμούς.
Έτσι, η κοινωνία των πολιτών αναγνωρίζεται ως τρίτος πόλος στην οικονομία και την παγκόσμια διακυβέρνηση. Αναδύεται μέσα από τη συμμετοχική οικολογία, την επέκταση της κοινωνικής αλληλέγγυας οικονομίας, ως πολυμορφικό κίνημα συμμετοχικής δημοκρατίας.
Αναδύεται ως δύναμη συναίνεσης και ευημερίας, αλλά και ως δύναμη αμφισβήτησης και ανατροπής, επιβάλλοντας πολιτικές για το περιβάλλον, αλλά ακόμη και για την αντιμετώπιση της απασχόλησης και καταπολέμηση της φτώχειας.
ΤΑ ΝΕΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ
Τα κύρια χαρακτηριστικά της νέας καθολικότητας της κοινωνίας των πολιτών είναι η εκρηκτική έκταση, που καταλαμβάνει με γεωμετρική πρόοδο την τελευταία εικοσαετία, η πολυμορφία της και η επικοινωνιακή της εμβέλεια για την οριζόντια οργάνωση της κοινωνίας.
Η ανάπτυξη των κοινωνικών δικτύων και η οικουμενική τους διάσταση για τα ανθρώπινα δικαιώματα, την οικολογία και την ανθρωπιστική βοήθεια.
Η ανάδειξη του εθελοντισμού σε κοινωνικό κεφάλαιο τοπικής, αλλά και παγκόσμιας σημασίας για την ανάπτυξη.
Χαρακτηρίζεται από αυτόνομες συλλογικότητες και αυτόνομες κυβερνοσυλλογικότητες, με σύμμαχο το διαδίκτυο και τις νέες επικοινωνιακές δυνατότητες, που αναπτύσσουν μέσα από αυτή τη διαδικασία προς όφελος του εθελοντισμού της κοινοτικής μη κερδοσκοπικής παραγωγής και της κοινωνικής οικονομίας, χωρίς την επιβολή μίας δογματικής ιδεολογίας.
Αντίθετα, συγκλίνουσες αξίες από διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες, του φιλελευθερισμού, του σοσιαλισμού και της οικολογίας, συνθέτουν τις πιο ανθρώπινες και βιώσιμες αξίες της εποχής μας.
Η νέα καθολικότητα της κοινωνίας των πολιτών χαρακτηρίζεται, επίσης, από την επικοινωνιακή αυτοδυναμία και από τη βαθιά κοινωνικοποίηση της πνευματικής ιδιοκτησίας του άυλου προϊόντος της ατομικής και συλλογικής δημιουργίας, καθώς πλέον είναι σχεδόν ανέξοδη ή πολύ φθηνή η μεταφορά γνώσης μέσω του διαδικτύου, το οποίο ανασυνθέτει θεμελιακά νέες αξίες.
Είναι φανερό ότι παλαιότερα ο πνευματικός δημιουργός, ακόμη και αν δεν απαιτούσε δικό του κέρδος, απαιτούσε ο εκδότης του και το μέσο διάδοσης για να μεταδώσει τη γνώση και ως εκ τούτου υπήρχε υψηλό κόστος διάδοσης. Τώρα αυτό αλλάζει για τον πνευματικό εθελοντισμό.
Η υπέρβαση σε μεγάλο βαθμό της ιδιοκτησίας της γνώσης, που φέρνει το διαδίκτυο, απελευθερώνει μεγάλες δυνάμεις της κοινωνίας των πολιτών και σε οικονομικό, αλλά και πολιτιστικό επίπεδο.
Ζώντας σήμερα την απελευθέρωση του εθελοντή ως πνευματικού δημιουργού και της ανοιχτής διαβούλευσης στον κυβερνοχώρο, έξω από τη γραφειοκρατία και τους θεσμούς εξουσίας, διαμορφώνεται μια εντελώς νέα κατάσταση για την ανοιχτή κοινωνία.
Οι «οργανικοί διανοούμενοι» σε μεγάλο βαθμό, σύμφωνα με την Γκραμσιανή θεωρία, μπορεί να είναι ανεξάρτητοι από το κράτος και την αγορά.
Οι κάθε είδους δογματικοί υπέρμαχοι άλλοτε της μονοσήμαντης κυριαρχίας του κράτους και άλλοτε της αγοράς νιώθουν άβολα και προσπαθούν να εντάξουν το νέο φαινόμενο στα καλούπια τους, αλλά αυτό δε χωράει ούτε στο πλαίσιο της οικονομικής ολιγαρχίας ούτε της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, απλά γιατί μετασχηματίζεται ερήμην τους η υλική βάση και συλλογικό φαντασιακό της κοινωνίας.
Όσο αλήθεια είναι ότι στη βάση του φιλελευθερισμού και των ατομικών δικαιωμάτων βρήκε έδαφος και αναπτύχθηκε η κοινωνία των πολιτών, άλλο τόσο αλήθεια είναι ότι η ατομιστική ωφελιμιστική αντίληψη της αγοράς δεν είναι ο μόνος χώρος στον οποίο γίνονται οι επιλογές και οι προτιμήσεις στην οργάνωση του τρόπου ζωής. Το οικολογικό πρότυπο και οικολογικό πολιτικό πρόταγμα που αναπτύσσεται στις μέρες μας είναι μια τρανή απόδειξη.
ΟΡΙΖΟΝΤΙΑ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
Αυτό που ιδιαιτέρως χαρακτηρίζει τη νέα καθολικότητα της κοινωνίας των πολιτών είναι η οριζόντια οργάνωση, η αμφίδρομη επικοινωνία, τα συνεργατικά δίκτυα αλληλεγγύης, που συνθέτουν έναν άλλον κόσμο πέραν αυτού της ανταγωνιστικότητας της αγοράς.
Έτσι, σε παγκόσμιο επίπεδο εμφανίζονται δίκτυα κοινωνικής αλληλέγγυας οικονομίας, δίκτυα οικολογίας, ανθρώπινων δικαιωμάτων, καθώς και συνεργατικά δίκτυα, για πρώτη φορά στην ιστορία σε τόσο μεγάλη έκταση.
· Τα χαρακτηριστικά των δικτύων
- Συγκροτούν Κοινωνικό Κεφάλαιο σε τοπικό και εθνικό επίπεδο.
- Μειώνουν το κόστος συναλλαγών.
- Λειτουργούν ως ταμιευτήρες κοινωνικού κεφαλαίου.
- Λειτουργούν ως προπομπός της κοινωνικής και πράσινης επιχειρηματικότητας.
- Τα οριζόντια δίκτυα λειτουργούν υπέρ της κοινωνικοποίησης της γνώσης και της τεχνογνωσίας.
- Συμβάλλουν στον εκδημοκρατισμό της πληροφορίας και της ενέργειας.
- Κατευθύνουν τις επενδύσεις προς την περιφέρεια και τους κοινωνικά αναγκαίους σκοπούς.
· Ορισμός του Κοινωνικού Κεφαλαίου
Το Κοινωνικό Κεφάλαιο μπορεί να ορισθεί ως συσσώρευση συλλογικής γνώσης οργανωτικής κουλτούρας, αλληλεγγύης, κοινής εμπιστοσύνης και δημιουργικής θεσμικής λειτουργίας και αναπτύσσει κοινωνικές δεξιότητες. Το κοινωνικό κεφάλαιο συμπληρώνει και υποκαθιστά σε μεγάλο βαθμό το οικονομικό κεφάλαιο στις επενδύσεις, δημιουργώντας εμπιστοσύνη και πιστοληπτική ικανότητα.
· Ο εθελοντισμός ως συντελεστής συγκρότησης του κοινωνικού κεφαλαίου
Ο εθελοντισμός στην εποχή μας, ως βασικός συντελεστής δημιουργίας κοινωνικού κεφαλαίου, είναι κλειδί της εναλλακτικής ανάπτυξης της κοινωνικής οικονομίας και της απασχόλησης, δημιουργώντας προστιθέμενη αξία στην οικονομία.
· Κοινωνική Οικονομία και Πράσινη Επιχειρηματικότητα
Είναι ο δυναμικός χώρος της οικονομίας στον οποίο τα κοινωνικά δίκτυα συνδιαμορφώνουν με τη δραστηριότητά τους την ανάπτυξη και συλλογική δημιουργία, προσφέροντας διέξοδο από την οικονομική κρίση και περιβαλλοντική υποβάθμιση.
Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ
ΚΑΙ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ
Μετά τις εκρηκτικές διαστάσεις που λαμβάνει η παγκόσμια οικονομική κρίση, αυτό που διαπιστώνουμε με ανάγλυφο τρόπο, είναι ότι η ιστορία δε μένει αμετακίνητη ούτε στις ανάγκες ούτε στις ιδέες ούτε στα πολιτικά προτάγματα, όπως αυτά είχαν ορισθεί στο παρελθόν.
Μας αναγκάζει σε ένα γενικότερο επαναπροσδιορισμό. Αυτό που παρουσιάστηκε πριν δύο δεκαετίες ως «το τέλος της ιστορίας», αντίθετα με τις νεοφιλελεύθερες προφητείες, δεν ήρθε. Οι ακραίες ολιγαρχικές αντιλήψεις καταρρέουν, όπως ο άκρατος κρατισμός. Ο κόσμος γίνεται τώρα από διπολικός, μεταξύ κράτους και αγοράς, τριπολικός. Είναι πρόδηλο ότι οι νέες τεχνολογίες και ο πολιτισμός διαφοροποιούν διαρκώς τα δεδομένα και οι επικρατούσες ιδεολογίες σπρώχνουν τις κοινωνίες είτε προς τη δημιουργία είτε προς την αυτοκαταστροφή των διαφόρων συστημάτων.
Είναι ενδεικτικό ότι φιλελεύθεροι στοχαστές, όπως ο Φουκογιάμα και ο Σόρος, παίρνουν αποστάσεις από τον οικονομικό νεοφιλελευθερισμό μετά την πρόσφατη κρίση και μιλούν για μια απαραίτητη ισορροπία μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού συμφέροντος.
Εκ των πραγμάτων, αμφισβητείται τόσο η ηγεμονία της αγοράς όσο και ο κρατικός καπιταλισμός και αναζητείται μια νέα μικτή οικονομία. Αμφισβητείται έμπρακτα και όχι θεωρητικά, στη μοριακή σύσταση του συστήματος και αναζητούνται νέες αρχές βιωσιμότητας.
Σημειώνουμε ότι η αγορά είναι εκείνη που μέσα από την κρίση καλεί σε βοήθεια το κράτος και, μάλιστα, μέσα από τους καθεδρικούς ναούς του συστήματος, που είναι οι τράπεζες.
Ο φιλελευθερισμός για πολλούς πλέον δεν ταυτίζεται με τον καπιταλισμό. Σε ό,τι αφορά τους οικονομιστές φιλελεύθερους, δυστυχώς ή ευτυχώς, οι τράπεζες δεν υπακούν στους ιδεολόγους του νεοφιλελευθερισμού και ζητούν τη βοήθεια του κράτους για να ξεπεράσουν την κρίση. Με αυτόν τον τρόπο, έχει χαλάσει η συνταγή της πίστης στο συλλογικό φαντασιακό, του καταναλωτισμού και της απεριόριστης οικονομικής μεγέθυνσης.
Ταυτόχρονα, η μηχανική της οικονομικής επιστήμης έρχεται σε αντίφαση με την ιδεοληψία των οικονομιστών που πιστεύουν στη «θρησκεία της ανταγωνιστικότητας».
Το σύστημα βρίσκεται σε κρίση, αφενός γιατί η μηχανική του μονεταρισμού δε δουλεύει και αφετέρου κλιμακώνεται η κρίση, γιατί κλονίζεται η πίστη της κοινωνίας στο σύστημα και αναζητά άλλες διεξόδους, δημιουργώντας ένα φαύλο κύκλο.
Αυτή η νέα πραγματικότητα έρχεται σε αντίθεση με τις γνωστές παραδοχές της ωφελιμιστικής αντίληψης, με βάση την απεριόριστη οικονομική μεγέθυνση. Οι υλιστές βλέπουν την αγορά ως τον κρίσιμο κοινωνικό θεσμό και τον πρωταρχικό ρυθμιστή των ανθρώπινων σχέσεων. Το πρόβλημα είναι πως η ανάλυσή τους έρχεται σε σύγκρουση με την ιστορία της ανθρώπινης ανάπτυξης. Δεν υπάρχει ούτε ένα γνωστό παράδειγμα που να τεκμηριώνει ότι οι άνθρωποι ομαδοποιήθηκαν για πρώτη φορά για να ιδρύσουν αγορές και να εμπορευθούν και στη συνέχεια απέκτησαν πολιτισμική ταυτότητα.
Ούτε υπάρχουν παραδείγματα πρωταρχικής ανθρώπινης ομαδοποίησης με σκοπό τη δημιουργία κυβέρνησης και στη συνέχεια κουλτούρας. Πρώτα απ’ όλα οι άνθρωποι δημιούργησαν τη γλώσσα για να επικοινωνούν μεταξύ τους. Μετά έφτιαξαν ένα μύθο για την προέλευσή τους. Καθιέρωσαν τελετουργίες για τις καταβολές τους και οραματίστηκαν το συλλογικό τους πεπρωμένο. Δημιούργησαν κώδικες συμπεριφοράς και δεσμούς εμπιστοσύνης – αυτό που σήμερα αποκαλούμε «κοινωνικό κεφάλαιο» – και ανέπτυξαν κοινωνική συνοχή.
Σύγχρονοι στοχαστές του φιλελευθερισμού, όπως ο Λέστερ Θόροου, σημειώνει στο βιβλίο του, όπως αναφέρεται παρακάτω.
TO MEΛΛΟΝ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΩΣ ΑΝΤΙΣΤΑΘΜΙΣΜΑ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ
Του Lester Thurow
Η δημοκρατία και ο καπιταλισμός αντιπροσωπεύουν πολύ διαφορετικές πεποιθήσεις για την κατανομή της εξουσίας. Η δημοκρατία πιστεύει στην εντελώς ίση κατανομή πολιτικής εξουσίας, «κάθε άνθρωπος, μια ψήφος», ενώ ο καπιταλισμός πιστεύει ότι είναι καθήκον των οικονομικά ικανών να βγάλουν εκτός παιχνιδιού τον ανίκανο και να τον οδηγήσουν στην οικονομική εξαφάνιση.
«Επιβίωση του ικανότερου» και ανισότητες στην αγοραστική δύναμη: Αυτή είναι η καπιταλιστική αποδοτικότητα. Άτομα και εταιρείες γίνονται αποδοτικές για να πλουτίσουν. Για να το εκφράσουμε με τη σκληρότερη διατύπωση: Ο καπιταλισμός είναι απολύτως συμβιβάσιμος με τη δουλεία. Ο αμερικανικός Νότος είχε ένα τέτοιο σύστημα πάνω από δύο αιώνες. Η δημοκρατία δεν είναι συμβιβάσιμη με τη δουλεία.
Σε μια οικονομία με γρήγορα αυξανόμενες ανισότητες, αυτή η διαφορά πεποιθήσεων για την κατανομή της εξουσίας οδηγεί σε ένα ρήγμα τεράστιων διαστάσεων . Στις δημοκρατικές-καπιταλιστικές κοινωνίες, η εξουσία προέρχεται από δύο πηγές: τον πλούτο και την πολιτική θέση.
Τους τελευταίους δύο αιώνες, δύο παράγοντες επέτρεψαν να συνυπάρξουν αυτά τα δύο συστήματα εξουσίας, τα οποία βασίζονται σε αντιθετικές αρχές. Κατ’ αρχάς ήταν πάντα δυνατό να μετατρέπεται η οικονομική δύναμη σε πολιτική εξουσία και, αντιστρόφως, η πολιτική εξουσία σε οικονομική δύναμη. Λίγοι είχαν τη μια χωρίς να κερδίσουν γρήγορα και από την άλλη. Δεύτερον, το κράτος χρησιμοποιούνταν ενεργά για να μεταβάλλει τα αποτελέσματα της αγοράς και να παράγει μια πιο ίση κατανομή εισοδήματος από αυτήν την οποία θα παρήγαγε η αγορά, αν είχε αφεθεί μόνη της. Εκείνοι που έχαναν στην οικονομία της αγοράς έβλεπαν το κράτος ως θετική δύναμη , η οποία εργαζόταν για να τους κρατήσει εντός του συστήματος, όταν θα ερχόταν η εποχή του θερισμού των οικονομικών καρπών του καπιταλισμού. Χωρίς αυτές τις δύο πραγματικότητες, πιθανόν θα είχε γίνει εδώ και πολύ καιρό μεγάλος σεισμός στο ρήγμα μεταξύ δημοκρατικών και καπιταλιστικών αρχών για την κατανομή της εξουσίας.
Το βιβλίο του Lester Thurow, γραμμένο πριν μία δεκαετία, προέβλεπε την επερχόμενη κρίση του συστήματος εάν δεν υπάρξουν πολιτικές εξισορρόπησης μεταξύ του δημόσιου και ιδιωτικού συμφέροντος. Η ανάγκη τώρα ενός τρίτου πόλου είναι εμφανής
ΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΤΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
Τα οικονομικά της αλληλεγγύης, μέσα από μια πολυεπίπεδη δραστηριότητα σε όλο τον κόσμο της κοινοτικής παραγωγής και του μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, είναι η βάση της αυξανόμενης ισχύος της κοινωνικής οικονομίας και αναδιανομής του εισοδήματος προς τα κάτω.
«O Euclides André Mance επευφημεί ένα νέο τρόπο παραγωγής, που επεκτείνεται σαν κομμάτι μιας επανάστασης των δικτύων και υποστηρίζει ότι θα μπορούσε να σχηματίσει την υλική βάση για νέες μεταβατικές κοινωνίες».
Η Νέα Καθολικότητα της κοινωνίας των πολιτών κινητοποιεί μ’ αυτόν τον τρόπο εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Γνωρίζουμε λίγα για την πολυεπίπεδη έκτασή της. Ξέρουμε, όμως, ότι στο επίπεδο της βάσης των κινητοποιήσεων, της οργάνωσης και της λαϊκής της εκπαίδευσης, βρίσκονται χιλιάδες κινήματα και εκατομμύρια άνθρωποι που έχουν αρχίσει να υφαίνουν συνεργατικά δίκτυα οικονομικής αλληλεγγύης, να δημιουργούν διαύλους επικοινωνίας που έχουν το δυναμικό να φέρνουν κοντά και να ενδυναμώνουν τοπικούς και παγκόσμιους αγώνες, είτε για το περιβάλλον είτε για την αντιμετώπιση της φτώχειας.
Όλα αυτά τα φαινόμενα έμοιαζαν, πριν μία δεκαετία, νησίδες στον ωκεανό της αγοράς, σήμερα, όμως, καταλαμβάνουν μία τεράστια έκταση, που κανείς - πολιτικός ή μη - δεν μπορεί να αγνοήσει.
Αναγνωρίζοντας τη σημερινή πραγματικότητα, αρκετά ευρωπαϊκά έθνη υπερηφανεύονται ότι σήμερα το δικό τους επίπεδο απασχόλησης στο «μη κερδοσκοπικό τομέα» υπερβαίνει εκείνο των Η.Π.Α.. Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία, που έχουμε μία πενταετία πριν, στην Ολλανδία, το 12,6% της συνολικής επί πληρωμή απασχόλησης αντιστοιχεί στο μη κερδοσκοπικό τομέα. Στην Ιρλανδία το 11,5% όλων των εργαζομένων απασχολείται στο μη κερδοσκοπικό τομέα επίσης, και στο Βέλγιο αυτό το ποσοστό είναι 10,5%. Στο Ηνωμένο Βασίλειο το 6,2% του εργατικού δυναμικού απασχολείται στο μη κερδοσκοπικό τομέα και στη Γαλλία και τη Γερμανία αυτό το ποσοστό είναι της τάξης του 4,9%. Η Ιταλία έχει περισσότερες από 220.000 μη κερδοσκοπικές οργανώσεις και ο μη κερδοσκοπικός τομέας μετρά πάνω από 630.000 πλήρως απασχολούμενους εργαζόμενους.
Είναι ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι, σε δέκα ευρωπαϊκές χώρες που υπάρχουν διαθέσιμα στοιχεία εσόδων, οι αμοιβές για παροχή υπηρεσιών και προϊόντα ισοδυναμούσαν με το 33-50% του εισοδήματος στο μη κερδοσκοπικό τομέα, ανάμεσα στο 1990 και στο 1995.
Σε παγκόσμιο επίπεδο, στις είκοσι δύο χώρες για τις οποίες υπάρχουν στοιχεία, το 49% των εσόδων του μη κερδοσκοπικού τομέα προέρχεται από αμοιβές για υπηρεσίες και προϊόντα. Στις Η.Π.Α., το 57% όλων των εσόδων του μη κερδοσκοπικού τομέα προέρχεται επίσης από αμοιβές για υπηρεσίες και προϊόντα. Το μερίδιο των κονδυλίων από τη φιλανθρωπία και από το δημόσιο, ωστόσο, έχει μειωθεί σε πολλές χώρες, διαλύοντας έτσι τον επί μακράν καλλιεργούμενο μύθο ότι ο μη κερδοσκοπικός τομέας εξαρτάται από την κυβέρνηση ή από την ελεημοσύνη των ιδιωτών.
Είναι βέβαιο ότι η συγκεντροποίηση κοινωνικού και οικονομικού κεφαλαίου στο μη κερδοσκοπικό τομέα θ’ αλλάξει πολύ περισσότερο στο μέλλον τα οικονομικά δεδομένα. Είναι βέβαιο ότι η συγκεντροποίηση κοινωνικού και οικονομικού κεφαλαίου στο μη κερδοσκοπικό τομέα θ’ αλλάξει πολύ περισσότερο στο μέλλον τα οικονομικά δεδομένα.
Αυτό που παρατηρεί ο RIFKIN στο βιβλίο του «το Ευρωπαϊκό Όνειρο» είναι ότι οι οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών δίνουν τη δύναμη στους πολίτες να διεκδικήσουν τα συμφέροντά τους, σ’ έναν κόσμο όπου οι εταιρείες και οι κυβερνήσεις πιθανότατα δεν πρόκειται να τα φροντίσουν.
Οι ακτιβιστές της κοινωνίας των πολιτών υποστηρίζουν ότι η υπερβολική στήριξη στην απορυθμισμένη παγκόσμια αγορά έχει οδηγήσει στην αχαλίνωτη καπιταλιστική απληστία και εκμετάλλευση και έχει μειώσει τον παραδοσιακό ρόλο της κυβέρνησης ως παράγοντα αναδιανομής και πάροχο ουσιαστικών κοινωνικών υπηρεσιών.
Οι συγγραφείς της μελέτης του Πανεπιστημίου Τζονς Χόπκινς, όπου επισημαίνεται η μεγάλη αύξηση των θεσμών της κοινωνίας των πολιτών, συμπεραίνουν ότι η επιτυχία τους πρέπει να αποδοθεί στην ικανότητά τους να γεμίζουν το κενό που αφήνει η αποτυχία της αγοράς και της κυβέρνησης.
ΝΕΕΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΕΣ ΚΑΙ ΝΕΕΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΕΣ
Οι νέες τεχνολογίες στην ενέργεια, την πληροφόρηση και το διαδίκτυο δε συνιστούν απλά τα υλικά και τεχνολογικά δεδομένα της νέας οικονομίας, αλλά μία νέα πίστη και μεσολογία για έναν άλλο διαφορετικό κόσμο. Πάντοτε, άλλωστε, οι νέες τεχνολογίες μπορούσαν να κλονίσουν μια παλιά πίστη και μέθοδο επικοινωνίας και να διαμορφώσουν μια καινούρια. Η τυπογραφία, ο ατμός, το πετρέλαιο και ο ηλεκτρισμός άλλαξαν τα δεδομένα στη βιομηχανική εποχή.
Στο άμεσο μέλλον, χωρίς την άμεση μετάβαση από τα ορυκτά καύσιμα στις ήπιες μορφές ενέργειας, το επακόλουθο της ενεργειακής κρίσης, η κατάρρευση των συστημάτων, θα είναι ο χειρότερος εφιάλτης στην παγκόσμια κοινωνία, με αλυσιδωτές επιδράσεις και στην παγκόσμια οικονομία. Καμία τύπου αγορά από μόνη δεν μπορεί να δώσει τη λύση χωρίς την πολιτική.
Η γεωγραφική ανισοκατανομή των ενεργειακών πόρων του πετρελαίου και φυσικού αερίου, είναι το σύνδρομο μιας παγκόσμιας ιδεολογικής ηγεμονίας της οικονομικής ολιγαρχίας, που για τη διατήρηση των προνομιών της, θέτει σε κίνδυνο ολόκληρο τον πλανήτη, μέσα από ένα σύστημα εξουσίας που ελέγχεται από τα μονοπωλιακά συμφέροντα. Αυτό αναγκαστικά αλλάζει και θα αλλάξει περισσότερο επιτακτικά στο μέλλον.
Στην παρούσα ιστορική φάση, η δικαιότερη κατανομή των ενεργειακών πόρων δεν είναι μόνο ζήτημα ηθικής επιταγής, αλλά και τρόπος αντιμετώπισης της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και φτώχειας ως απειλής που εκδηλώνεται αυτό τον καιρό στη μητρόπολη του συστήματος στο παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα με το φάσμα της πτώχευσης.
Η άλλη απειλή είναι η κλιματική αλλαγή, και εδώ τον πρώτο λόγο έχουν οι οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών. Η λύση δεν είναι απλά η σύνθεση μιας μικτής οικονομίας, κράτους και αγοράς, αλλά η σύνθεση κράτους αγοράς, και κοινωνικής οικονομίας των ενεργών πολιτών, για την αυτο-ρύθμιση της οικονομικής προνοιακής πολιτικής.
ΣΕ ΜΙΑ ΝΕΑ ΜΙΚΤΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΜΕ ΤΡΕΙΣ ΠΟΛΟΥΣ:
ΚΡΑΤΟΣ, ΑΓΟΡΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
Η κοινωνική αλληλέγγυα οικονομία στη βάση της ενεργοποίησης της κοινωνίας των πολιτών δεν είναι πια μια ουτοπία. Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο υλοποιούν την αλληλέγγυα οικονομία. Εργάζονται και καταναλώνουν για την ευημερία των ίδιων και των συνανθρώπων τους, και όχι για το κέρδος.
Συνεταιριστικές τράπεζες και επιχειρήσεις, τράπεζες χρόνου, συστήματα μη χρηματικών ανταλλαγών, κοινωνικές επιχειρήσεις, πανεπιστήμια, νοσοκομεία, υπηρεσίες κοινωνικής φροντίδας και κάθε λογής δραστηριότητες πολλαπλασιάζονται με το χρόνο.
Το παράδειγμα της «Ηθικής Τράπεζας» στην Ιταλία, είναι μια προοπτική που συζητείται με πολύ ενδιαφέρον τελευταία στους κόλπους των ελληνικών μη κυβερνητικών οργανώσεων.
Θα μπορούσε, μάλιστα, να γίνει και ιδανικός κοινός στόχος ως ενοποιητικός παράγοντας κοινής δράσης και προσπάθειας για την υποδομή και την εξέλιξη της αυτονομίας των Μ.Κ.Ο., στο πλαίσιο της κοινωνικής αλληλέγγυας οικονομίας στην Ελλάδα και θεωρείται εφικτός στόχος, εφόσον λειτουργεί ήδη με επιτυχία σε άλλες χώρες.
Η οικονομία αυτή εν μέρει έχει καταμετρηθεί σ’ όλα της τα μεγέθη. Ωστόσο, καθώς προοδεύουν στα οικονομικά και πολιτισμικά πεδία αυτής της επανάστασης, τα δίκτυα αλληλεγγύης θα προοδεύουν επίσης και στη σφαίρα της πολιτικής – μετασχηματίζοντας το Κράτος, δημιουργώντας και ενισχύοντας μηχανισμούς λαϊκής συμμετοχής.
Οι τεχνολογίες πληροφορικής που επιτρέπουν τη διασύνδεση των πολυποίκιλων οργανώσεων πολιτών (Μ.Κ.Ο.), που τείνουν να γίνουν ρυθμιστικός παράγοντας για το Κράτος και τη δημόσια σφαίρα. Αυτό ανοίγει τη δυνατότητα νέων διαδικασιών και μηχανισμών διακυβέρνησης και από κοινού διαχείρισης, που μπορούν να προκύψουν από τα συνδυασμένα αποτελέσματα των συμμετοχικών διαδικασιών στην πολιτισμική σφαίρα, με τις συνεργατικές αλληλέγγυες οικονομικές διαδικασίες να αποτελούν την υλική βάση της κοινωνικής οικονομίας.
Για το φαινόμενο αυτό, ο παγκοσμίου φήμης Αμερικανός στοχαστής J. RIFKIN διατυπώνει:
«Η κοινωνία των πολιτών είναι ο τόπος συνάντησης για την αναπαραγωγή της κουλτούρας σε όλες της τις μορφές. Είναι ο τόπος όπου οι άνθρωποι συμμετέχουν στο «βαθύ παιχνίδι» της δημιουργίας του κοινωνικού κεφαλαίου και κατασκευάζουν κώδικες και κανόνες συμπεριφοράς. Η κουλτούρα βρίσκεται εκεί όπου βασιλεύουν οι εγγενείς αξίες. Η κοινωνία των πολιτών είναι το φόρουμ όπου εκφράζεται η κουλτούρα και είναι ο αρχέγονος τομέας της ανθρώπινης ζωής.
Παρά τη σημασία που έχει η κοινωνία των πολιτών για την κοινωνική ζωή, αυτή η σφαίρα δραστηριότητας, στη μοντέρνα εποχή, περιθωριοποιήθηκε από τις δυνάμεις της αγοράς και την κυβέρνηση του έθνους-κράτους. Οικονομολόγοι και ηγέτες επιχειρήσεων, ιδιαίτερα, έφτασαν να βλέπουν την αγορά ως «πρώτο τη τάξει θεσμό στις ανθρώπινες υποθέσεις».
Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ
Η Ε.Ε. είναι η πρώτη κυβερνητική οντότητα που αναγνώρισε επίσημα τις οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών ως ισότιμους συνέταιρους στα δίκτυα δημόσιας πολιτικής, προφανώς γιατί μέσα από αυτές τις οργανώσεις προωθείται μια άλλη συναίνεση και η κοινή ευρωπαϊκή κουλτούρα έναντι του εθνικισμού.
Κάνοντας χώρο για ένα νέο πολιτικό συνέταιρο, οι υπερεθνικές οντότητες, όπως τα Ηνωμένα Έθνη και η Ε.Ε., είναι οι πρώτοι θεσμοί που αναγνώρισαν το ρόλο των Μ.Κ.Ο. Βέβαια, οι οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών έχουν ασκήσει πιέσεις για να αντιπροσωπευτούν ευρύτερα σε κάθε χώρα και στους παγκόσμιους θεσμούς, όπως τα Ηνωμένα Έθνη, η Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει αναγνωρίσει, έτσι, την κοινωνία των πολιτών ως «τρίτη συνιστώσα» στη διακυβέρνηση της Ένωσης, θεωρώντας ότι εκτελεί μια «ενδιάμεση λειτουργία μεταξύ του κράτους, των αγορών και των πολιτών». Κατανοείται όλο και περισσότερο ότι η ίδια η επιτυχία της Ε.Ε., ως νέου είδους ρυθμιστικού κράτους, εξαρτάται σημαντικά από το πόσο αποτελεσματικές θα είναι οι οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών στην αντιπροσώπευση των συμφερόντων των πραγματικών εκλογικών σωμάτων, τα ενδιαφέροντα των οποίων εκτείνονται πέρα από τα τοπικά, περιφερειακά, εθνικά σύνορα, ακόμη και από τα σύνορα της Ε.Ε.
Οι οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών φέρνουν την αληθινή «συμμετοχική δημοκρατία» στη διαδικασία της διακυβέρνησης και έτσι γίνονται κρίσιμοι παίκτες στο νέο πολιτικό πείραμα. Οι αξιωματούχοι κατανοούν ότι χωρίς τη δραστήρια και πλήρη συμμετοχή τους, η Ε.Ε. είναι πιθανό να αποτύχει. Η Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή της Ε.Ε. παρατήρησε ότι «μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις για την ευρωπαϊκή διακυβέρνηση είναι να εξασφαλίσει τη συμμετοχή της οργανωμένης κοινωνίας των πολιτών».
Οι συντάκτες του Ευρωσυντάγματος έχουν υιοθετήσει την αρχή της συμμετοχικής δημοκρατίας, ως συμπλήρωμα, επέκταση και εμβάθυνση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Αλλά αυτό γίνεται περισσότερο στο θεωρητικό επίπεδο των δικαιωμάτων.
Το άρθρο Ι-47 της Συνθήκης καθορίζει σαφώς ότι τα θεσμικά όργανα της Ένωσης υποχρεούνται να προωθούν τη συμμετοχική δημοκρατία. Μεταξύ άλλων, πρέπει: - Να δίνουν στους πολίτες τη δυνατότητα να ανταλλάσσουν και να δημοσιοποιούν απόψεις, σε όλους τους τομείς δράσης της Ένωσης.
- Να διατηρούν διαφανή και τακτικό διάλογο με αντιπροσωπευτικές ενώσεις και την κοινωνία των πολιτών.
- Η ευρωπαϊκή Επιτροπή υποχρεούται να διεξάγει διαβουλεύσεις με όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη, προκειμένου να διασφαλίζονται η διαφάνεια και η συνοχή των δράσεων.
Το ίδιο Άρθρο, δίνει δικαίωμα σε ομάδες πολιτών, εφόσον συγκεντρώνουν υποστήριξη από ένα εκατομμύριο πολίτες, να απαιτούν από την Επιτροπή να υποβάλλει κατάλληλες προτάσεις επί θεμάτων στα οποία θεωρούν ότι απαιτείται δράση.
Το Άρθρο Ι-50 υποχρεώνει τα όργανα της Ένωσης να διεξάγουν τις εργασίες τους με πλήρη διαφάνεια. Το ίδιο άρθρο διασφαλίζει στον πολίτη δικαίωμα πρόσβασης στα έγγραφα της Ένωσης.
Η Συνθήκη αναγνωρίζει, με τον πλέον επίσημο τρόπο, ότι μεταξύ κράτους και αγοράς υπάρχει ένας τρίτος θεσμικός χώρος, ο οποίος ορίζεται από την κοινωνία των πολιτών. Με την ενθάρρυνση της εμπλοκής του πολίτη σε δημόσιους, ιδιωτικούς και κοινωφελείς θεσμούς, επιδιώκεται η μείωση του ευρωπαϊκού δημοκρατικού ελλείμματος και η έξοδος της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας από τη σημερινή κρίση.
Η συμμετοχική δημοκρατία ως διαδικασία και η εμπλοκή των πολιτών ως κινητήρια δύναμη, μπορούν να συμβάλουν καταλυτικά στην υπεράσπιση του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου και την επίτευξη των μακροχρόνιων πολιτικών και οικονομικών στόχων της Ενωμένης Ευρώπης. Έστω και αν η Συνθήκη τελικά ναυαγήσει, θα πρέπει να εξευρεθούν τρόποι υλοποίησης των προνοιών της για τη συμμετοχική δημοκρατία.
Όλα αυτά σημαίνουν ακόμα μια προϋπόθεση και μια επικοινωνιακή δυνατότητα στις οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών να πιέσουν για προοδευτικές εφαρμογές της συμμετοχικής δημοκρατίας.
ΣΥΜΜΕΤΟΧΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ
Παράλληλα με την αναγνώριση της κοινωνίας των πολιτών, η Ευρωπαϊκή Ένωση αναγνωρίζει θεσμικά τον εμπλουτισμό της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας με τη συμμετοχική δημοκρατία, αλλά είναι φανερό ότι βρισκόμαστε ακόμη στην αρχή.
Σε διάφορες επιτροπές επιτράπηκε μεν η συμμετοχή τους, αλλά σπανίως ήταν κάτι περισσότερο από τυπική και συμβουλευτική.
Το ίδιο συμβαίνει και στα κόμματα φιλελεύθερων και σοσιαλδημοκρατικών αντιλήψεων. Αναγνωρίζουν την ανάγκη της συμμετοχικής δημοκρατίας, ωστόσο είναι δύσκολο να ξεπεράσουν την αντιπροσωπευτική τους δομή.
Το σύστημα απέχει πολύ ακόμα από την αναγνώριση της λήψης σημαντικών πολιτικών και οικονομικών αποφάσεων από σύγχρονες «εκκλησίες του Δήμου» σε επίπεδο Τοπικής Αυτοδιοίκησης, όπου θα μπορούσαν να δοκιμαστούν αποδοτικά μορφές συμμετοχικής δημοκρατίας.
Τα κύρια ρεύματα πολιτικής σκέψης, οι δύο βασικές κομματικές οικογένειες, η σοσιαλδημοκρατική και η φιλελεύθερη, δε θα μπορούσαν να μείνουν ανεπηρέαστες από τις εξελίξεις.
Η διαλεκτική σύνθεση ανάμεσα στο δημοκρατικό σοσιαλισμό και τον κλασικό φιλελευθερισμό, η οποία προϋποθέτει την επαναβεβαίωση των αφετηριακών παραδοχών και των ηθικών – αξιακών πλαισίων τους, είναι κάτι που συζητείται πλέον σε ευρεία κλίμακα.
Σε πρακτικό επίπεδο, οι αρχιτέκτονες της Ε.Ε. άρχισαν να κατανοούν ότι μπορούσαν να βρουν ένα σύμμαχο μεταξύ των πολιτισμικών ομαδοποιήσεων και γι’ αυτό άνοιξαν απευθείας διαύλους πολιτικής επικοινωνίας με τις τοπικές υποκουλτούρες, αποκτώντας έτσι ένα μέσο για να αμβλύνουν την επιρροή των εθνών-κρατών.
Όσον αφορά στην εμπιστοσύνη, και πάλι οι ηγέτες της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης είπαν ότι εμπιστεύονται περισσότερο τις οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών παρά τις επιχειρήσεις ή την κυβέρνηση. Τα στοιχεία είναι εκπληκτικά. Το 51% διάκειται ευνοϊκά στις οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών, μόνο το 41% εμπιστεύεται τις επιχειρήσεις και ένα μικρότερο ποσοστό της τάξης του 26% λέει ότι εμπιστεύεται την κυβέρνηση. Στις Η.Π.Α., οι ηγέτες της κοινής γνώμης εκφράζουν μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στις επιχειρήσεις και στην κυβέρνηση παρά στις οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών, αλλά οι διαφορές στα επίπεδα εμπιστοσύνης μεταξύ αυτών των τριών τομέων είναι μικρές.
Στην πραγματικότητα η Ε.Ε. δεν υποδέχεται πάντα με ανοιχτές αγκάλες τη συμμετοχή των οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών. Μόνο η συνεχής δημόσια πίεση, συνδυασμένη με την υποστήριξη των πολιτικών τους στόχων από το λαό, ανάγκασε τις κυβερνήσεις να τις αναγνωρίσουν και εξασφάλισε μια θέση γι’ αυτές στην επίσημη συζήτηση για τη δημόσια πολιτική.
Πολλοί τώρα μιλούν για συμμετοχική δημοκρατία από επίγνωση των εξελίξεων ή από φόβο ανεξέλεγκτων καταστάσεων για την επιβίωση του συστήματος.
Φυσικά, είναι νωρίς ακόμη για μια ρητή αποκρυστάλλωση αυτού του προτάγματος, ωστόσο υπάρχει μια νέα επικοινωνιακή πλημμυρίδα, μιας άλλης κοινωνικής παγκοσμιοποίησης, που βγαίνει μέσα από την κατακερματισμένη κοινωνία της ηγεμονίας της αγοράς και απαιτεί την αναδιάρθρωση των θεσμών υπέρ της πολιτικής παγκοσμιοποίησης.
Η συνειδητοποίηση, έτσι, της νέας δυναμικής των οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών είναι κοινή συνισταμένη ανάδυσης της νέας καθολικότητας και ελπίδας του κόσμου για βελτίωση των συνθηκών ζωής.
Κι αυτό συντελείται στην υλική βάση της κοινωνικής αλληλέγγυας οικονομίας, τη θεσμική βάση της εκρηκτικής πολλαπλασιαστικότητας των οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών και το πολιτικό φαντασιακό, που αναπτύσσεται μέσα από αυτά τα δεδομένα.
Μια θεωρία η οποία θα συνθέτει την υλική βάση των εξελίξεων στην κοινωνική οικονομία και τις νέες τεχνολογίες με το μετασχηματισμό της δημοκρατίας, σε θεσμικό αλλά και στο συλλογικό φαντασιακό, είναι ζητούμενο.
Τα εμπόδια, όμως, για την ανάπτυξη της συμμετοχικής δημοκρατίας δεν προέρχονται μόνο από τις κυβερνήσεις και τα κόμματα, προέρχονται και από τον τρόπο που λειτουργούν οι οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών. Πολλές από αυτές, και ιδιαίτερα οι μεγάλες μονοθεματικές Μ.Κ.Ο., δε λειτουργούν οι ίδιες με δημοκρατικό τρόπο, αλλά ως ελίτ και ολιγαρχίες.
Έχοντας κατακτήσει ένα προνομιακό πεδίο δράσης, π.χ. στην οικολογία και τη φιλανθρωπία, αρνούνται τη συμμετοχικότητα και τη συνεργασία με άλλες κινήσεις πολιτών για το ίδιο θέμα, αλλά και την κοινή έκφραση σε θεσμικό επίπεδο. Προτιμούν τις κατ’ ιδίαν επαφές με το κράτος και τις μεγάλες επιχειρήσεις, με αντίτιμο την αποδοχή των μεγάλων χορηγιών.
Αυτές οι σχέσεις είναι που εμποδίζουν στην πράξη την ανάπτυξη της συμμετοχικής δημοκρατίας στο χώρο των οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών και η λύση πάντοτε παραμένει η δικτύωση και κοινοπραξία των μικρομεσαίων Μ.Κ.Ο., που αναπτύσσονται τελευταία με εντυπωσιακό τρόπο.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ, ΔΟΚΙΜΙΑ ΚΑΙ ΑΡΘΡΑ
για το Ρόλο των Οργανώσεων της Κοινωνίας των Πολιτών
ΒΙΒΛΙΑ
· «Το Ευρωπαϊκό Όνειρο», Jeremy Rifkin
· «Η Ανοιχτή Κοινωνία και οι Εχθροί της», Karl Popper
· «Η Επιστήμη της Επικοινωνίας», Regis Debray
· «Η Θρυμματισμένη Κοινωνία», Κορνήλιος Καστοριάδης
· «Ο Αιώνας της Βιοτεχνολογίας», Jeremy Rifkin
ΔΟΚΙΜΙΑ και ΑΡΘΡΑ
· «Το Μέλλον του Καπιταλισμού – Δημοκρατία εναντίον της Αγοράς», Lester Thurow
· «Ένας Παγκόσμιος Πολιτικός Χώρος», Αλέξης Ηρακλείδης
· «Η Οικολογική Οικονομία Πόλος Έλξης Επενδυτών», εφημερίδα «Καθημερινή», 13/03/2008
· «Η Πολιτεία του Τοκβίλ», εφημερίδα «Καθημερινή», 02/02/2007
· «Θεμελιώδεις Σημασίες της Κοινωνίας των Πολιτών», Βασίλης Τακτικός
· «Κοινωνικά Δίκτυα – Οριζόντια Συνεργασία», Βασίλης Τακτικός
· «Κοινωνική Οικονομία – Ευρώπη», Αλέξανδρος Μαυρόπουλος
· «Κοινωνικό Κεφάλαιο και Οικονομική Ανάπτυξη», Δημήτρης Σκάλκος
· «Νέος Εθελοντισμός και Ανάπτυξη της Κοινωνικής Οικονομίας», Βασίλης Τακτικός
· «Οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και ο Ρόλος τους», Μαρία Κότταρη
· «Ομότιμο Μανιφέστο», Michel Bauwens
· «Για την “Κοινωνία των Πολιτών”», εφημερίδα «Ριζοσπάστης», 25/07/2004
· «Παγκοσμιοποίηση: Μύθοι και Πραγματικότητες», Νίκος Μουζέλης
· «Ποιες είναι οι Βασικές Αρχές του Διαφωτισμού;», Θανάσης Τσακίρης
· «Το Ειδύλλιο με την Κοινωνία των Πολιτών», Jeremy Rifkin
· «Το Κοινωνικό Κεφάλαιο στους Alexis De Tocqueville και Robert D. Putnam», Σταύρος Κωνσταντακόπουλος
· «Αλέξης Ντε Τοκβίλ: Ο Μεγαλύτερος Πολιτικός Στοχαστής», εφημερίδα «Καθημερινή», 17/06/2007
· «Αντόνιο Γκράμσι», Θανάσης Τσακίρης
· «Η Παρουσία του Γκράμσι», Θανάσης Γιαλκέτσης
· «Χνάρια του Τοκβίλ», Bernard-Henri Levy
· «Η Πραγματική Κοινωνία των Πολιτών», Κωνσταντίνος Χολέβας
· «Στοχαστής Τζιανμπατίστα Βίκο», Anthony Giddens
· «Η Επικαιρότητα της Σκέψης του Α. Γκράμσι», Θανάσης Τσακίρης
· «Η μετα-παραδοσιακή Κοινωνία των Πολιτών», Anthony Giddens
· «Ποιοι φοβούνται την Κοινωνία των Πολιτών», Νίκος Μουζέλης
· «Με Αφορμή ένα Βιβλίο, φευγαλέες Αναφορές στο Φιλελευθερισμό»,
· «Από το Κόμμα-βαρίδι στο Κόμμα-κοινωνία», Γιώργος Σιακαντάρης
· «Πόσο δημοκρατική είναι η Αμερική;», Κωνσταντίνος Τσουκαλάς
· «Κομματικός-μετριοπαθής ή Αυτόνομος-μαχητικός Συνδικαλισμός;», Θανάσης Τσακίρης
· «Από το Ρεπουμπλικανικό Φιλελευθερισμό στη Δημοκρατία», Δημήτρης Σκάλκος
· «Ευρωπαϊκή Ένωση και Νεοφιλελευθερισμός», Χρίστος Καραμάνος
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο!!
Πέμπτη 7 Μαΐου 2009
Η ΝΕΑ ΚΑΘΟΛΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ
Η «ΗΘΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ» ΚΑΙ ΟΙ ΜΗ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ
Η δημιουργία μιας «Ηθικής Τράπεζας» και στην Ελλάδα, σύμφωνα με το παράδειγμα της Ιταλίας, είναι μια προοπτική που συζητείται με πολύ ενδιαφέρον τελευταία στους κόλπους των ελληνικών μη κυβερνητικών οργανώσεων. Θα μπορούσε, μάλιστα, να γίνει και ιδανικός κοινός στόχος ως ενοποιητικός παράγοντας κοινής δράσης και προσπάθειας για την υποδομή και την εξέλιξη της αυτονομίας των Μ.Κ.Ο., στο πλαίσιο της κοινωνικής αλληλέγγυας οικονομίας στην Ελλάδα και θεωρείται εφικτός στόχος, εφόσον λειτουργεί ήδη με επιτυχία σε άλλες χώρες.
Σύμμαχος προς αυτή την κατεύθυνση της συνεργασίας των Μ.Κ.Ο. για τη δημιουργία της «Ηθικής Τράπεζας» μπορεί να γίνει η Τοπική Αυτοδιοίκηση, καθώς και άλλοι φορείς και ιδρύματα της κοινωνίας των πολιτών, όπως συνδικαλιστικοί φορείς και μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί.
Αυτή την εποχή, μάλιστα, μεσούσης της οικονομικής κρίσης, που οι μη κυβερνητικές οργανώσεις περνούν δύσκολη περίοδο ρευστότητας, λόγω του αποκλεισμού από το συμβατικό τραπεζικό σύστημα και λόγω των καθυστερήσεων που παρατηρούνται στην αποπληρωμή των προγραμμάτων από το κράτος, είναι, ίσως, η κατάλληλη στιγμή για μια γενική κινητοποίηση των Μ.Κ.Ο. προς αυτόν το σκοπό.
Θα πρέπει να επισημάνουμε ότι οι συμβατικές τράπεζες όχι μόνο δε δανείζουν τις μη κερδοσκοπικές οργανώσεις, αλλά και πολύ δύσκολα παρέχουν εγγυητικές επιστολές και άλλες εξυπηρετήσεις προς αυτές, με αποτέλεσμα να δυσκολεύεται το έργο τους, μολονότι παρέχουν σημαντικές υπηρεσίες και θέσεις απασχόλησης.
Η ίδρυση μιας «Ηθικής Τράπεζας» στην Ελλάδα, σύμφωνα με το παράδειγμα της Ιταλίας, όχι μόνο μπορεί να άρει αυτόν τον αποκλεισμό, αλλά πρόκειται να αναζωογονήσει και τις σχετικές διαδικασίες δικτύωσης και συνεργασίας, που μπορούν να αναπτυχθούν στο μη κερδοσκοπικό τομέα της οικονομίας, το λεγόμενο «τρίτο τομέα».
Πρόκειται για την προώθηση της θεσμικής υποδομής μιας νέας αλληλέγγυας εμπιστοσύνης, που ξεκινά από τα κάτω για μια ουσιαστική κοινωνική εταιρική ευθύνη προς τους αδυνάτους, την προστασία για το περιβάλλον και τη συμμετοχική δημοκρατία.
Ο δρόμος, πλέον, είναι ανοικτός. Το παράδειγμα της «Ηθικής Τράπεζας» της Ιταλίας είναι ενδεικτικό και λίαν διδακτικό.
ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ
Όλα άρχισαν το 1994 από 22 μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς (περιβαλλοντικές οργανώσεις, κοινωνικοπολιτιστικούς συλλόγους, δήμους και νομαρχίες), που συνενώθηκαν και το 1998 συγκέντρωσαν το απαιτούμενο κεφάλαιο για την ίδρυση της «Ηθικής Τράπεζας». Το πρώτο υποκατάστημα άνοιξε στην Πάντοβα και μέσα σ’ ένα χρόνο -λόγω της θερμής ανταπόκρισης- η τράπεζα απέκτησε υποκαταστήματα σε Μιλάνο, Ρώμη, Τρεβίζο, Φλωρεντία, Βιντσέντζα, Μπρέσια».
Στόχος της δεν είναι η μεγιστοποίηση του κέρδους της, αλλά η ανάπτυξη υγιών επενδύσεων, με γνώμονα την κοινωνική ευθύνη, την αλληλεγγύη, την προστασία του περιβάλλοντος (λέγεται, άλλωστε, και «Πράσινη Τράπεζα»). Το συγκεκριμένο χρηματοπιστωτικό ίδρυμα όχι μόνο βγαίνει αλώβητο από τη σοβαρή παγκόσμια οικονομική κρίση, αλλά είναι και ενισχυμένο, μιας και τους τελευταίους μήνες οι καταθέσεις αυξήθηκαν κατά 100% σε σύγκριση με πέρυσι και, βέβαια, δεν αντιμετωπίζει το παραμικρό πρόβλημα ρευστότητας!
Βασική αρχή της είναι ότι η πίστωση αποτελεί δικαίωμα όλων και ιδίως των ασθενέστερων ομάδων, που τη χρειάζονται για την άμεση επιβίωσή τους. Δεν είναι τυχαίο ότι χορηγεί δάνεια σε άτομα που δεν έχουν πρόσβαση σε άλλα πιστωτικά ιδρύματα, όπως σε μετανάστες, άστεγους και ανέργους. Είναι χαρακτηριστικό ότι με το πρόγραμμα «Τα πάντα ρει», που χρηματοδοτήθηκε από την «Ηθική Τράπεζα», δημιουργήθηκαν συνεταιρισμοί, που έχτισαν κατοικίες για την προσωρινή φιλοξενία πρώην κρατουμένων!
Η νομική μορφή που επελέγη ήταν της λαϊκής τράπεζας, ένα σχήμα που της επιτρέπει να λειτουργεί σε εθνικό επίπεδο και ταυτοχρόνως να μπορεί να τηρεί τις βασικές ιδρυτικές της αρχές της συνεργασίας και της αλληλεγγύης. Λειτουργεί με τη μέγιστη δυνατή διαφάνεια, με συμμετοχικές διαδικασίες και δημοκρατία. Οι αποφάσεις λαμβάνονται κατά κεφαλήν, «ένα κεφάλι, μία ψήφος», ανεξάρτητα από τον αριθμό των μετοχών που ενδεχομένως διαθέτει ο καθένας, προκειμένου να δοθεί έμφαση στην προτεραιότητα των ανθρώπων έναντι του κεφαλαίου.
Οι μέτοχοι της τράπεζας είναι οργανωμένοι σε συλλόγους κατά γεωγραφικές περιοχές, ώστε να υπάρχει καλύτερη επαφή με την τοπική πραγματικότητα και να αναδεικνύονται οι τοπικές ανάγκες. Οι σύλλογοι αυτοί εργάζονται περισσότερο για τη διάδοση των αρχών και των αντιλήψεων που διέπουν την τράπεζα, παρά για τη διασφάλιση των στενά εννοουμένων συμφερόντων τους. Επιλέγει κανείς την «Ηθική Τράπεζα» όχι μόνο γι’ αυτά που του παρέχει, αλλά και για την ευρύτερη προσφορά της. Κάθε σύλλογος εκλέγει ένα συντονιστή και οι συντονιστές όλων των συλλόγων απαρτίζουν το συμβούλιο των συντονιστών. Η τράπεζα διοικείται από διοικητικό συμβούλιο, το οποίο αποτελείται αποκλειστικά από μετόχους.
Οι σχετικές πρωτοβουλίες ίδρυσης «Ηθικής Τράπεζας» στην Ελλάδα έχουν ξεκινήσει από μη κυβερνητικές οργανώσεις και στελέχη, που γνωρίζουν το αντικείμενο των χρηματοοικονομικών και μπορούν να το προσαρμόσουν στη φιλοσοφία της κοινωνικής αλληλέγγυας οικονομίας.
Χρειάζεται, επιπλέον, να αναπτυχθεί ο διάλογος και η προοπτική συμμετοχής όσο περισσότερων μη κερδοσκοπικών φορέων και οργανισμών είναι εφικτό. Τοπικές και περιφερειακές συνδιασκέψεις. Δίκτυα που θα υποστηρίξουν τη συνολική προσπάθεια σε όλη την Ελλάδα, γιατί μια «Ηθική Τράπεζα» χρειάζεται πανελλαδική ηθική κινητοποίηση.
Για την ωριμότητα στην Ελλάδα ενός τέτοιου εγχειρήματος, μεταξύ άλλων πρωτοβουλιών, σημειώνουμε ότι στους καταστατικούς σκοπούς του Συντονιστικού Κέντρου «Σύμπραξη Μ.Κ.Ο.», που παίρνει νομική υπόσταση αυτόν τον καιρό, προβλέπεται η ενίσχυση των διαδικασιών για τη δημιουργία της «Ηθικής Τράπεζας» με τη μορφή συνεταιριστικού πιστοδοτικού ιδρύματος.
Σύμφωνα με το άρθρο της ΤΕΡΕΖΑ ΚΟΡΒΙΝΟ, που δημοσιεύθηκε στο ένθετο Global (εφημερίδα ΠΟΝΤΙΚΙ):
«Τα δάνεια χορηγούνται κυρίως με κοινωνικά κριτήρια σε άτομα που δύσκολα θα μπορούσαν να δανειστούν από άλλες τράπεζες, όπως σε μετανάστες, άστεγους ή σε μικρές επιχειρήσεις που ασκούν δραστηριότητες σε τομείς που πλήττονται από την οικονομική κρίση.
Το μεγαλύτερο μέρος της δραστηριότητας της τράπεζας συνίσταται στη χρηματοδότηση προγραμμάτων που εκπονούνται σε συνεργασία με την τοπική αυτοδιοίκηση ή με άλλους κοινωνικούς φορείς και στοχεύουν στην αναθέρμανση των τοπικών οικονομιών, στην αντιμετώπιση άμεσων προβλημάτων κοινωνικών ομάδων, στην ενθάρρυνση συνεταιριστικών μορφών δράσης, στην τόνωση του κοινωνικού ιστού. Τέτοιο παράδειγμα είναι το πρόγραμμα «Μια στέγη για όλους», στη Βερόνα, που οργανώθηκε σε συνεργασία με την τοπική αυτοδιοίκηση».
ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΔΟΥΛΕΥΕΙ
Στο τέλος της χρήσης του 2006, τα οικονομικά δεδομένα της τράπεζας είχαν ως εξής:
- Εταιρικό κεφάλαιο: 19.517.000 ευρώ (για το 2007 προβλέπονταν αύξηση του κεφαλαίου, ώστε να φθάσει τα 25.000.000 ευρώ).
- Αριθμός μετόχων 27.843, εκ των οποίων 23.865 φυσικά πρόσωπα και 3.979 νομικά πρόσωπα. Για να θεωρηθεί κανείς μέτοχος πρέπει να είναι κάτοχος 5 τουλάχιστον μετοχών, εφόσον είναι φυσικό πρόσωπο, 10 εφόσον είναι μη κερδοσκοπική οργάνωση και 30 εφόσον είναι κρατικός οργανισμός ή οργανισμός τοπικής αυτοδιοίκησης. Η αξία της κάθε μετοχής είναι 51,64 ευρώ.
- Οι καταθέσεις ανέρχονταν σε 437.946.000, ενώ οι επενδύσεις που είχαν εγκριθεί ανέρχονταν σε 334.831.000.
Ανάλογες τράπεζες με κοινωνική προσφορά λειτουργούν ήδη σε Γαλλία, Ισπανία, Αγγλία, Γερμανία, Βέλγιο, Ολλανδία, Νορβηγία, Ελβετία και Σουηδία, ενώ τώρα ετοιμάζεται η πανευρωπαϊκή «Ηθική Τράπεζα». Προς το παρόν, η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Ηθικών Τραπεζών αναζητά συνεργάτη στην Ελλάδα, προκειμένου να αποκτήσει και η χώρα μας τη δική της «Ηθική Τράπεζα»…
Ο Βασίλης Τακτικός είναι ένας εκ των συντονιστών της «Σύμπραξης Μ.Κ.Ο.»
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο!!
Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2008
ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΙΣ ΣΗΜΑΣΙΕΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ
Εμπνέεται από μετα-υλικές ανθρωπιστικές αξίες την οικολογική και κοινοτική δράση. Και συγκροτεί «θεσμούς αλληλεγγύης»και εθελοντικής προσφοράς.
Από τον πατριωτικό φιλανθρωπικό και τοπικό εθελοντισμό που κυριαρχούσε στις παλαιότερες γενιές έχουμε περάσει σε ένα πολυδιάστατο-οικουμενικό, ανθρωπιστικό και οικολογικό εθελοντισμό με αυτονομία δράσης από τις εξουσίες.
Η κοινωνία των πολιτών παρέχοντας αγαθά και υπηρεσίες, καταλαμβάνει ολοένα και πιο αυξανόμενο ρόλο στην κοινωνία. Συνυπάρχει, εξελίσσεται και αναπτύσσεται ως τρίτος πόλος ανάμεσα στις κυρίαρχες δομές της οικονομίας του κράτους και της αγοράς δημιουργώντας έτσι απασχόληση και εισοδήματα.
Ποια είναι η ακριβής έννοια της κοινωνίας των πολιτών;Η κοινωνία των πολιτών αναφέρεται συνήθως στις ομάδες ή οργανισμούς που λειτουργούν εκτός των επίσημων δομών και θεσμών μιας χώρας.
Περιλαμβάνουν τους κοινωνικούς εταίρους, δηλαδή τις συλλογικότητες τις συντεχνίες και τους συνδέσμους εργοδοτών.
Πέραν τούτου, περιλαμβάνουν τις ΜΚΟ που φέρνουν τους ανθρώπους κοντά για ένα κοινό σκοπό, όπως είναι οι περιβαλλοντικές οργανώσεις, οι ομάδες προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι σύνδεσμοι καταναλωτών, οι φιλανθρωπικές οργανώσεις, οι εκπαιδευτικοί οργανισμοί, οι οργανισμοί με βάση την κοινότητα, οι οργανισμοί νεολαίας, οι οικογενειακοί οργανισμοί, οι θρησκευτικές κοινότητες και όλοι οι οργανισμοί στους οποίους συμμετέχουν οι πολίτες σε τοπικό επίπεδο και σε επίπεδο δήμου.
Η ιδέα της κοινωνίας των πολιτών, γίνεται όλο και πιο σημαντική στην ΕΕ και θεωρείται ότι είναι ένας τρόπος με τον οποίο η ΕΕ μπορεί να επανασυνδεθεί με τους πολίτες.
Εθελοντική δραστηριότητα
Η παρουσία εθελοντικής δραστηριότητας είναι κοινό χαρακτηριστικό γνώρισμα όλων των μη κυβερνητικών οργανώσεων. Ωστόσο, στο πλαίσιο του ευρύτερου τομέα των μη κυβερνητικών οργανώσεων μπορεί να γίνει διάκριση ανάμεσα σε οργανώσεις που παρέχουν στα μέλη τους (ομάδες αλληλοβοήθειας) ή σε τρίτους, κοινωνικές υπηρεσίες ή άλλα είδη υποστήριξης, αξιοποιώντας κατά κύριο λόγο την εθελοντική εργασία των μελών ή των υποστηρικτών τους, και σε οργανώσεις που προβάλλουν και υποστηρίζουν ένα σκοπό ή μια κοινωνική ομάδα (π.χ. μετανάστες) με στόχο την άσκηση πίεσης για τη μεταβολή των υφιστάμενων δημοσίων πολιτικών και τον επηρεασμό της κοινής γνώμης.
Εθελοντικές μη κυβερνητικές οργανώσεις
O γενικός όρος «μη κυβερνητικές οργανώσεις» περιλαμβάνει τόσο τις «εθελοντικές οργανώσεις» όσο και τις άλλες μη κυβερνητικές οργανώσεις που ασκούν κυρίως μια «δημηγορική λειτουργία» υπέρ της προστασίας των δικαιωμάτων ή των συλλογικών συμφερόντων που προβάλλουν και υποστηρίζουν.
O όρος «εθελοντικές οργανώσεις» ή «εθελοντικές μη κυβερνητικές οργανώσεις» αναφέρεται ειδικότερα στην πρώτη κατηγορία μη κυβερνητικών οργανώσεων, που ασκούν μια «διαχειριστική λειτουργία» στον τομέα της παροχής κοινωνικών υπηρεσιών και βασίζονται προεχόντως στην παρουσία εθελοντών και στην προσφορά εθελοντικής εργασίας για την υλοποίηση των δραστηριοτήτων τους.
Αυτο-οργάνωση
Η τάση μείωσης συμμετοχής των πολιτών σε κομματικές οργανώσεις, καθώς και η μεγαλύτερη ικανότητα αυτο-οργάνωσης κοινωνικών συμφερόντων και ενδιαφερόντων, είχαν ως αποτέλεσμα την αισθητή ενδυνάμωση της Κοινωνίας των Πολιτών. Αρκετοί τομείς σημείωσαν αξιόλογη ανάπτυξη και δραστηριότητα κατά την διάρκεια της τελευταίας δεκαπενταετίας.
Oι περισσότερες πραγματικά νέες ιδέες, θεματικές και πρακτικές της τελευταίας εικοσαετίας προέρχονται από τον χώρο των ΜΚO. Κατά ένα περίεργο τρόπο οι τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτέμβρη προσθέτουν λόγους για την επικαιρότητα του μηνύματος της κοινωνίας πολιτών. Η ανάγκη της επανεφεύρεσης της πολιτικής επιστρέφει αλλά με έναν εντελώς καινούργιο τρόπο.
Αγαθά και υπηρεσίες
Θεμελιώδεις αξίες
Η ατομική ανάγκη ή το συναίσθημα έκφρασης ενεργούς αλληλεγγύης και παροχής βοήθειας. Αλτρουισμός, θρησκεία, φιλοσοφία.
Κατανόηση. Η διάθεση κατανόησης και η γνώση ως αυτοσκοπός.
Επάγγελμα. Η απόκτηση δεξιοτήτων, εμπειρίας και ευκαιριών για εύρεση μισθωτής εργασίας.
Αυτοπεποίθηση. Το συναίσθημα που απορρέει από την ικανοποίηση να νιώθει κάποιος χρήσιμος και σημαντικός για τις δραστηριότητές του.
Προστατευτισμός. Η απόδραση από προσωπικά αδιέξοδα με την παροχή υπηρεσιών ή την διάθεση ενεργητικότητας σε τρίτους.
Κοινωνικότητα. Η συνεργασία και η προσφορά σε εθελοντική βάση διευκολύνει την κοινωνικοποίηση για απόκτηση νέων γνωριμιών, φίλων και ενός προτύπου σωστής συμπεριφοράς.
Έρευνες καταδεικνύουν ότι η συμμετοχή των πολιτών σε φορείς της Κοινωνίας των Πολιτών προκαλεί αισθήματα διασκέδασης- ευχαρίστησης και ικανοποίησης για την επίτευξη των στόχων τους. Επίσης, οι πολίτες θεωρούν την εθελοντική προσφορά τους στο κοινωνικό σύνολο σημαντική, λόγω έλλειψης κρατικής μέριμνας.
Τέλος, η «παραδοσιακή» άποψη ότι ο εθελοντισμός αποτελεί αμιγώς αλτρουιστική υπηρεσία τείνει να ξεπεραστεί. Oφέλη αποκομίζουν όλοι οι εμπλεκόμενοι, με την έννοια της ανταποδοτικότητας
Μια άλλη ιδιαιτερότητα είναι ότι όλες οι ΜΚΟ σε αυτό τον τρίτο χώρο, τον παγκόσμιο κοινωνικό χώρο, χαρακτηρίζονται από μετα-υλιστικές αξίες, βασίζονται σε ένα κοσμοπολιτικό ουμανισμό. Έναν ουμανισμό που προσπαθεί να ξεπεράσει τα εθνικά όρια και να νοιαστεί για τον πλανήτη και τον πληθυσμό του γενικά.
Παγκόσμια Κοινωνία Πολιτών
Παγκόσμια Κοινωνία Πολιτών μπορεί να θεωρηθεί ως ένας τρίτος χώρος μεταξύ της παγκόσμιας οικονομίας (πολυεθνικές) και του παγκόσμιου πολιτικού συστήματος, όπου επικρατούν τα κράτη-έθνη. Παρόλο που έχουμε παγκόσμια κοινωνία πολιτών και στην προηγούμενη παγκοσμιοποίηση, όπως ο Ερυθρός Σταυρός, έχουμε κι εδώ μια μοναδικότητα: οι ΜΚΟ έχουν πολλαπλασιαστεί γεωμετρικά, και παρότι πολλές από αυτές δεν έχουν πολλά μέλη, παίζουν ένα βασικό ρόλο σε παγκόσμιο επίπεδο.
Bridging NGOs: γεφυροποιητικές οργανώσεις που προσπαθούν να σπάσουν τα τείχη και να δημιουργήσουν γέφυρες προς τον έξω κόσμο.
Κοινωνικό κεφάλαιο
Στη διεθνή συζήτηση η σύνδεση των μη κυβερνητικών οργανώσεων με την έννοια της «κοινωνίας των πολιτών» γίνεται με αναφορά κυρίως στο Τοκβιλιανό παράδειγμα, σύμφωνα με το οποίο η «κοινωνία των πολιτών» είναι ένας χώρος όπου οι οργανωμένοι πολίτες αξιοποιούν την ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι ως θεσμικό αντίβαρο στον κρατικό αυταρχισμό, ως δύναμη εκδημοκρατισμού «από τα κάτω», ως «σχολείο δημοκρατίας», ως μέθοδο παραγωγής «κοινωνικού κεφαλαίου» και ακόμη ως όχημα για κοινωνικές δράσεις που συμβάλλουν στο «κοινό καλό».
Στον ευρωπαϊκό χώρο ο όρος μη κυβερνητικές οργανώσεις τείνει πλέον να καλύψει το σύνολο των μη κρατικών οργανώσεων που δεν έχουν κερδοσκοπικό χαρακτήρα και επιδιώκουν κοινωνικά ή συλλογικά ωφέλιμους σκοπούς, ιδίως δε σκοπούς που σχετίζονται με την προάσπιση και προώθηση των θεμελιωδών δικαιωμάτων, παλαιών και νέων.
Κοινωνική Οικονομία
Οι πρωτοβουλίες της κοινωνικής οικονομίας μπορεί να μοιάζουν με κοινωφελείς οργανώσεις αλλά η διαφορά τους είναι ότι δεν στηρίζονται στις παραδοσιακές μεθόδους άντλησης πόρων από δωρεές, επιδοτήσεις κλπ. παρόλο που και αυτές οι πηγές είναι παρούσες στο χρηματοδοτικό μείγμα. Το κοινό γνώρισμά τους είναι ότι επιζητούν το κέρδος με σκοπό να προσφέρουν υπηρεσίες σε αντίθεση με τις παραδοσιακές επιχειρήσεις που προσφέρουν υπηρεσίες με σκοπό να βγάλουν κέρδος. Συχνά οι οργανώσεις της Κοινωνικής Οικονομίας παίρνουν την μορφή συνεργασιών μεταξύ του δημόσιου τομέα, τοπικών επιχειρήσεων και ΜΚΟ για να αντιμετωπίσουν τα σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα όπως τον κοινωνικό αποκλεισμό, την φτώχεια, την εγκληματικότητα, τις μειονότητες, τα ναρκωτικά. Η την μορφή της πράσινης επιχειρηματικότητας.
Οι φορείς που δραστηριοποιούνται στην Κοινωνική Οικονομία είναι διαφόρων ειδών:
α. Επιχειρήσεις συνεταιριστικού τύπου (co-operatives). Πανευρωπαικά έχουν παρουσία κυρίως στον αγροτικό και τραπεζικό τομέα, στην παραγωγή, στη λιανική πώληση και στις υπηρεσίες
β. Τα διάφορα ταμεία αλληλοβοήθειας (Mutual Societies) με ιδιαίτερη παρουσία στην ασφάλεια υγείας και ζωής, στον τομέα των στεγαστικών δανείων κ. α.
γ. Ενώσεις και Εθελοντικά Σωματεία
δ. Ιδρύματα που χρηματοδοτούν έρευνα, τοπικά, εθνικά ή διεθνή έργα, την εθελοντική εργασία και την φροντίδα ασθενών και ηλικιωμένων.
ε. Κοινωνικές Επιχειρήσεις (Social Enterprises). Παίρνουν διάφορες μορφές και δραστηριοποιούνται κυρίως στους τομείς της κοινωνικής επανένταξης (π.χ.εκπαίδευση ανέργων) στις προσωπικές υπηρεσίες και στην τοπική ανάπτυξη μειονεκτικών περιοχών.
(EKE) Κοινωνική εταιρική ευθύνη
Την ίδια ώρα που οι επιχειρήσεις αποτελούν τη μεγαλύτερη μεμονωμένη απειλή για το φυσικό κόσμο, μπορούν επίσης να αποτελέσουν το μεγαλύτερο σύμμαχό στην αποστολή μας να τον προστατεύσουμε».
Αυτή η αμοιβαία προσαρμογή αντιλήψεων τμήματος του επιχειρηματικού κόσμου αλλά και των Μ.Κ.Ο., οδήγησε στην ανάπτυξη της Ε.Κ.Ε. και στον εμπλουτισμό των έως τα τώρα μονοσήμαντα τριγωνικών σχέσεων ανάμεσα στο Κράτος, την Αγορά και την Κοινωνία Πολιτών.
Αποτελεί περισσότερο μια συμπληρωματική λειτουργία που σταδιακά κατοχυρώνει την παρουσία της στην αντζέντα των μεγάλων εταιριών και η ανάπτυξή της προέρχεται περισσότερο από την αναγκαστική προσαρμογή στις απαιτήσεις της κοινής γνώμης και των Μ.Κ.Ο. παρά σε μια εθελοντική και ενδογενή διαδικασία. Ακόμα και ως δευτερεύουσα, συμπληρωματική λειτουργία όμως ανοίγει ένα νέο ελπιδοφόρο πεδίο κοινωνικά επωφελούς δράσης που σταδιακά θα προκαλέσει ευρύτερη αλλαγή στην επιχειρησιακή λειτουργία και φιλοσοφία με θετικές επιπτώσεις στην καθημερινή ζωή εκατομμυρίων εργαζομένων αλλά και στην προστασία του περιβάλλοντος σε διεθνές και εθνικό επίπεδο.
Αυτό και μόνο το γεγονός καθιστά την Ε.Κ.Ε. ένα σημαντικό ζήτημα ενασχόλησης της Κοινωνίας Πολιτών και κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις ανεξαρτησίας, λογοδοσίας, ισότιμης συμμετοχής, μπορεί να προσφέρει καινοτομικές μορφές Συμπράξεων σε δεκάδες τομείς.
Συμπράξεις Ιδιωτικού Τομέα με ΜΚΟ
Η καινοτομία των Συμπράξεων βρίσκεται στο ότι εμπλουτίζουν τα εργαλεία διεκπεραίωσης του κοινωφελούς έργου προσφέροντας ευελιξία και πόρους στις ΜΚΟ αποδεσμεύοντας εν μέρει τις τελευταίες από την αποκλειστική εξάρτηση από κρατικά ή διακυβερνητικά κονδύλια για την προώθηση μεγάλων κοινωνικών προγραμμάτων. Έχει αποδειχθεί ότι η απευθείας χρηματοδότηση από τους πολίτες προς τις ΜΚΟ μπορεί να καλύψει μέρος μόνο του κόστους ανθρωπιστικών ή κοινωνικών προγραμμάτων και αυτό μόνον σε εξαιρετικές περιπτώσεις ( Τσουνάμι ΝΑ Ασία).
πράσινη επιχειρηματικότητα.
Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα απόχρωση αυτών των Συμπράξεων με θετικές επιπτώσεις στην απασχόληση αλλά και την μετεξέλιξη των ευρωπαϊκών κοινωνιών προς το μοντέλο των σύγχρονων κοινωνιών της Γνώσης αποτελεί η προώθηση της πράσινης επιχειρηματικότητας (νέες επιχειρήσεις ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, αγροτουρισμός κα) διαμέσου ειδικών χρηματοδοτικών εργαλείων (venture capital) και στα πλαίσια της ΕΚΕ επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται σε διαφορετικούς τομείς. Επίσης η στήριξη της κοινωνικής επιχειρηματικότητας (βλέπε Πλαίσιο «Κοινωνική Οικονομία») από κοινού με δημόσιους φορείς και ΜΚΟ.
Η ΕΚΕ βρίσκεται σήμερα στην Ελλάδα σε ένα σταυροδρόμι. Δεν είναι τυχαίο ότι τα αποτελέσματα δύο πρόσφατων ερευνών καταδεικνύουν την έλλειψη εμπιστοσύνης του κοινού προς τον ιδιωτικό τομέα. Έρευνα της Tradelink δίνει ποσοστό μόλις 4% σ'αυτούς που εμπιστεύονται την πληροφόρηση που προέρχεται από τις εταιρίες εν αντιθέσει με το 44% αυτών που εμπιστεύονται τις ΜΚΟ. Εξάλλου, σε έρευνα της MEDA της ίδιας περιόδου έξι στους δέκα πολίτες δηλώνουν ότι δεν γνωρίζουν το κοινωνικό έργο των επιχειρήσεων. Ο ρόλος του τύπου αλλά και των ΜΚΟ μπορεί να είναι καθοριστικός στην δημιουργική προώθηση της ΕΚΕ μέσα από μια έντιμη και ειλικρινή συνεργασία με τους επιχειρηματικούς συλλογικούς φορείς που ενδιαφέρονται για την αξιόπιστη εφαρμογή της.
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΚΟΡΝΗΛΙΟ ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗ
Ο Καστοριάδης ως διανοητής όχι μόνο γίνεται ολοένα και περισσότερο επίκαιρος σε παγκόσμια κλίμακα, αλλά προσφέρει και την δυνατότητα μέσα από το έργο του για μια νέα οπτική ανάγνωσης της ιστορίας. Πρόκειται για μια καινοτόμο φιλοσοφική θεώρηση που έρχεται σε ρήξη τόσο με την παραδοσιακή φιλοσοφία, όσο και με τον μαρξισμό, εγείροντας το πρόταγμα της αυτονομίας και της άμεσης δημοκρατίας.
Για κάποιον που γνωρίζει το έργο του, η επαλήθευση της κριτικής του έρχεται ακόμα πιο πειστική μετά την κατάρρευση του κρατικογραφειοκρατικού συστήματος της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και εν γένει των χωρών του πρώην ανατολικού μπλοκ, αλλά και μετά το αδιέξοδο του νεοφιλελευθερισμού και την κατάρρευση των βεβαιοτήτων και της κάθε μαζικής αυταπάτης σχετικά με τις δυνατότητές του να δώσει προοπτική στον δοκιμαζόμενο Τρίτο Κόσμο, που αποτελεί τα 8/10 της ανθρωπότητας.
Μολαταύτα, παρά την επαλήθευση της κριτικής του στο σύστημα του κρατικογραφειοκρατικού καπιταλισμού, όπως ονόμαζε το καθεστώς του υπαρκτού σοσιαλισμού, και στις «οικονομικές ολιγαρχίες», όπως χαρακτήριζε τις «δημοκρατίες» της Δύσης, το έργο του ελάχιστα έχει εκλαϊκευτεί, ώστε να είναι προσιτό στον μέσο πολίτη. Για έναν περιορισμένο αριθμό ενεργών πολιτών που τυχόν έχουν εξοικειωθεί με το έργο του, η περιήγηση στην ιστορία της φιλοσοφίας, καθώς και σε όλους τους τομείς δραστηριότητας του ανθρώπου, είναι συναρπαστική. Πρόκειται όμως, όπως προαναφέρθηκε, για ένα περιορισμένο πολιτικοποιημένο κοινό, το οποίο μπορεί να διευρυνθεί όσο βεβαίως πληθαίνουν και οι ενεργοί πολίτες.
Προφανώς η έλλειψη εκλαΐκευσης στο μεγαλύτερο τμήμα του έργου του οφείλεται στο γεγονός ότι τα κόμματα εξουσίας συμπεριφέρονται ανασταλτικά, αν όχι εχθρικά προς τις ιδέες του, και αυτό βέβαια είναι αναμενόμενο μέσα από το ιεραρχικό σύστημα των κομμάτων. Και τούτο συμβαίνει, καθ’ όσον ο Καστοριάδης αποκαλύπτει τον σφετερισμό της εκπροσώπησης μέσα στο υφιστάμενο πολιτικό σύστημα που τα κόμματα και οι ηγεσίες τους εν πολλοίς εξυπηρετούν και αναπαράγουν, όταν βλέπουν την πολιτική κυρίως ως επάγγελμα.
Επομένως τα κόμματα και η εξουσία δεν μπαίνουν στην διαδικασία να εκλαϊκεύσουν ένα έργο που αφαιρεί την λογική ηθική βάση των εξουσιαστικών μηχανισμών.
Έτσι, η διαμεσολάβηση στην διάδοση του έργου του γίνεται κατά το μάλλον μέσω των ανεξάρτητων από την εξουσία διανοουμένων και θα μπορούσε να επεκταθεί περισσότερο μόνον εάν κάποιο κόμμα υιοθετήσει πραγματικά την άμεση δημοκρατία και ενισχυθεί και ο ρόλος των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων.
Η αναφορά του νέου ηγέτη του ΠΑΣΟΚ Γ. Παπανδρέου στην συμμετοχική δημοκρατία αναμένεται να τονώσει το ενδιαφέρον για το έργο του Κ. Καστοριάδη, αλλά και να αντλήσει στοιχεία από αυτό το περιεχόμενο.
Και αυτό είναι αναμενόμενο. Η κριτική σκέψη του Καστοριάδη, δείχνοντας μια άλλη προοπτική για την ιστορία, έρχεται σε ρήξη με βασικές αντιλήψεις του Μαρξ και του μαρξισμού, αλλά και με όλη την φιλοσοφική παράδοση του Πλάτωνα, του Χέγκελ, του Νίτσε, του Χάιντεγκερ κ.α. Δηλαδή έρχεται σε ρήξη με τις αντιλήψεις για την νομοτέλεια της ιστορίας και τον ετεροπροσδιορισμό των απόλυτων ιδεών, την λατρεία της εξουσίας, την δικαιολόγηση των πολέμων και των καταπιεστικών καθεστώτων.
Ο Κ. αναδεικνύει με το φιλοσοφικό του έργο το γεγονός ότι «είμαστε υπεύθυνοι για την ιστορία μας» και ότι οι λαοί έχουν πάντοτε το επίπεδο των ηγετών που ταιριάζει στην κουλτούρα τους. Η ιστορία δεν είναι ένας χώρος προκαθορισμένος, με προδιαγεγραμμένη πορεία του ιστορικού γίγνεσθαι, αλλά ένας χώρος ανθρώπινης δημιουργίας άλλοτε θετικής και άλλοτε αρνητικής, ανάλογα με την ανθρώπινη θεσμίζουσα αντίληψη και φαντασία.
«Όταν λέμε δημιουργία, δεν υπάρχει μόνο η δημιουργία “θετικών αξιών”, αλλά και η δημιουργία “αρνητικών αξιών”. Το Άουσβιτς και τα γκουλάνγκ είναι ανθρώπινες δημιουργίες, όπως ανθρώπινες δημιουργίες είναι και ο Παρθενώνας και τα “Principia Mathematica”».
Απέναντι στην αιτιοκρατική - «ντετερμινιστική» αντίληψη του ιστορικού γίγνεσθαι και την απόλυτη ερμηνευτική ιδέα της «πάλης των τάξεων», που βλέπει το πολιτικό υποκείμενο ως τη μαία της ιστορίας, ο Κ. αντιπαραθέτει την ιδέα της ατομικής και συλλογικής αυτονομίας, τον καθοριστικό ρόλο της ανθρώπινης δημιουργίας με βάση το φαντασιακό (παράδοση, γλώσσα, ήθη, έθιμα, φαντασιακές κοινωνικές σημασίες), αλλά και την επανάσταση ως έννοια ρητής αυτοθέσμισης της κοινωνίας.
Τέσσερις λέξεις
Τέσσερις λέξεις, τέσσερις έννοιες - κλειδιά χαρακτηρίζουν ολόκληρο το έργο του Κορνήλιου Καστοριάδη: ΦΑΝΤΑΣΙΑ, ΦΑΝΤΑΣΙΑΚΟ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ.
Η ΦΑΝΤΑΣΙΑ μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο στην αυταπάρνηση, την θυσία και σε κάθε μεγαλειώδη δημιουργία, αλλά επίσης μπορεί να οδηγήσει στην παραφροσύνη, την διαστροφή και την τερατωδία. Χάρη σε αυτήν μπορούμε να δημιουργούμε. Χάρη σε αυτήν δημιουργήσαμε την τέχνη, την επιστήμη και την φιλοσοφία. Η φαντασία άλλοτε δεν γνωρίζει όρια, κανόνες, ηθικούς και λογικούς περιορισμούς και άλλοτε αυτοπεριχαρακώνεται μέσα σε θεσμούς και κανόνες που την οριοθετούν και την περιορίζουν.
ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΦΑΝΤΑΣΙΑΚΟ είναι η πηγή των θεσμών που ρυθμίζουν και οργανώνουν την ζωή των ανθρώπων. Αυτό επίσης δημιουργεί κάτι πολύ σημαντικό: τις φαντασιακές κοινωνικές σημασίες.
Οι φαντασιακές κοινωνικές σημασίες καθορίζουν τις αξίες μιας κοινωνίας, δηλαδή καθορίζουν τι είναι καλό και τι κακό, τι είναι αληθές και τι ψευδές, τι είναι δίκαιο και τι άδικο. Οι φαντασιακές κοινωνικές σημασίες δίνουν νόημα στην ζωή των ατόμων και τελικά δίνουν νόημα ακόμα και στον θάνατό τους.
Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ νέων στοιχείων συνιστά την Ιστορία, που δεν είναι παρά η δημιουργία της μουσικής, της ζωγραφικής, της τέχνης, της φιλοσοφίας, της δημοκρατίας. Και φυσικά δεν μπορούμε να εξηγήσουμε με την σχέση αιτίας – αποτελέσματος την μουσική του Μπαχ ή του Μπετόβεν. Αυτή η μουσική είναι μεγάλη, διότι είναι πρωτότυπη. Και λέγοντας πρωτότυπη, σημαίνει ότι ακριβώς δεν μπορούμε να την εξηγήσουμε.
ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ είναι η στιγμή της ρήξης με την παράδοση και η δημιουργία νέων θεσμών. Η ρήξη αυτή παρατηρείται για πρώτη φορά στην αρχαία Ελλάδα (στις πόλεις που δημιούργησαν την δημοκρατία και την φιλοσοφία) και μετά, αφού μεσολάβησαν είκοσι αιώνες έκλειψης, ξεκίνησε για δεύτερη φορά στην Δυτική Ευρώπη (με την Αναγέννηση, τον Διαφωτισμό, το μεγάλο δημοκρατικό κίνημα χειραφέτησης, το εργατικό κίνημα κ.λπ.). Αυτά τα κινήματα - με το πρόταγμα της αυτονομίας - δημιούργησαν τις κάποιες ελευθερίες που διαθέτει η κοινωνία στην οποία ζούμε.
Η αρχαία ελληνική πόλις
Κεντρική θέση ως πρότυπο και παράδειγμα στην αυτοθέσμιση της κοινωνίας για την σκέψη του Καστοριάδη έχει η ελληνική πόλις και η δημιουργία της δημοκρατίας με κορυφαίο δείγμα την αθηναϊκή δημοκρατία, διευκρινίζοντας ωστόσο ότι μόνο ως σπέρμα σκέψης μπορούμε να λάβουμε σήμερα το παράδειγμα της αθηναϊκής δημοκρατίας.
Αυτό που επισημαίνεται είναι ότι «ο Αθηναίος πολίτης είναι ένας πολίτης για τον οποίο η τέχνη και η φιλοσοφία έχουν γίνει τρόπος ζωής». Αυτή είναι η αληθινή απάντηση, η συγκεκριμένη απάντηση της αρχαίας δημοκρατίας στο ερώτημα σχετικά με το «αντικείμενο» της πολιτικής θέσμισης.
Επομένως το ερώτημα τι οφείλει να πραγματοποιήσει η θέσμιση της κοινωνίας, είναι ένα ερώτημα που απασχολούσε διαρκώς τους Έλληνες. Στην περίπτωση της Αθήνας, έδωσαν την εξής απάντηση: την δημιουργία ανθρώπινων όντων που ζουν μαζί με την ομορφιά, που ζουν μαζί με την σοφία και που αγαπούν το κοινό καλό.
Αυτό το ιστορικό πρότυπο μας δείχνει ότι οι κοινωνίες μπορούν να αυτοπροσδιοριστούν, όταν το θελήσουν, και να δημιουργήσουν από μόνες τους τους νόμους και τις αξίες μέσα στις οποίες θέλουν να ζήσουν.
Διανοούμενοι και ιστορία
Το εύρος και την οξύτητα της κριτικής σκέψης του Καστοριάδη, χάριν συντομίας, μπορούμε να συμπυκνώσουμε στο κεφάλαιο «Διανοούμενοι και ιστορία».
Σε αυτό επισημαίνει την αξιοθρήνητη πλευρά της δραστηριότητας των διανοουμένων, που κυριαρχώντας με το έργο τους στις φαντασιακές σημασίες της κοινωνίας δεν προσέφεραν τίποτα περισσότερο από την νομιμοποίηση των υπαρχουσών εξουσιών. Π.χ. η αποθέωση της πραγματικότητας στο εγελιανό σύστημα (Χέγκελ) “ό,τι είναι πραγματικό είναι ορθολογικό” και από το Νίτσε η “αθωότητα του γίγνεσθαι”.
Υπογραμμίζει χαρακτηριστικά: «Πρέπει κάποτε να τελειώνουμε με αυτό το εκκλησιαστικό, ακαδημαϊκό και λογοτεχνικό σέβας. Πρέπει τελικά να μιλήσουμε για την σύφιλη αυτής της οικογένειας, της οποίας προφανώς τα μισά μέλη πάσχουν από γενικευμένη παράλυση. Πρέπει να πιάσουμε από το αυτί τον θεολόγο, τον εγελιανό, το νιτσεϊκό, τον χαϊντεγκεριανό και να τους οδηγήσουμε στα στρατόπεδα της Κόλυμα, του Άουσβιτς, στα ρώσικα ψυχιατρεία, στις αίθουσες βασανιστηρίων της αργεντινής αστυνομίας και να απαιτήσουμε να μας εξηγήσουν εδώ και τώρα και δίχως υπεκφυγές το νόημα των εκφράσεων “πάσα εξουσία εκ Θεού”, “ό,τι είναι πραγματικό είναι ορθολογικό”, “αθωότητα του γίγνεσθαι” ή “η ψυχή ισοδυναμεί με την παρουσία των πραγμάτων”. Αυτό το φανταστικό αμάλγαμα παρουσιάζεται όταν ο διανοούμενος πετυχαίνει, ύψιστο κατόρθωμα, να συνδέσει την κριτική της πραγματικότητας με την λατρεία της δύναμης και της εξουσίας.»
Εμείς μπορούμε να προσθέσουμε ότι πραγματικός διανοούμενος είναι εκείνος που αντιστέκεται στην λατρεία της εξουσίας, αγωνίζεται για την κοινωνική δικαιοσύνη, αναδεικνύει την γνώση της κοινωνικής απελευθέρωσης, την πρωτοτυπία και την καινοτομία στην ανθρώπινη δημιουργία.
Ο Κ.Κ. δεν υπηρετεί απλά αυτές τις αξίες με το έργο του, αλλά συμβάλλει στην διάγνωση της ιστορίας για να απαλλαχθούμε από την «δουλεία» της παράδοσης στον κόσμο των ιδεών.
*Ο Βασίλης Τακτικός είναι διευθυντής της διμηνιαίας πολιτικής επιθεώρησης «ΑΝΑΔΡΑΣΗ».
Το πρώτο βιβλίο του Κ. Καστοριάδη που μεταφράζεται στα αγγλικά είναι γεγονός. Όχι όμως υπό την μεταφραστική επιμέλεια και την εκδοτική δύναμη ενός μεγάλου εκδοτικού οίκου, όπως θα ήταν το αναμενόμενο, αλλά δια μέσω μιας ιστοσελίδας αμερικανών αναρχικών.
Στην εν λόγω σελίδα λοιπόν, την notbored.org, εμφανίστηκε η 444 σελίδων συλλογή κειμένων και άρθρων του διανοητή, της περιόδου 1979 – 1996, με τίτλο ‘Το Διογκούμενο κύμα της Ασημαντότητας (Ο μεγάλος ύπνος)’ (The Rising tide of Insignificancy / The big sleep) προκαλώντας έντονες αντιδράσεις τόσο από την οικογένεια Καστοριάδη που σχολίασε το γεγονός αρνητικά, όσο και από τον εκδοτικό οίκο Le Seuil που ήδη έχει κινήσει διαδικασίες προκειμένου να διασφαλίσει τα νόμιμα συμφέροντά του.
Τα τελευταία χρόνια έχει παρατηρηθεί μεγάλο ενδιαφέρον στην Αμερική γύρω από το έργο του Καστοριάδη. Ο καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου του Μέριλαντ, B. Parker, χαρακτήρισε τον Καστοριάδη ως ‘ένα φιλόσοφο που οι οπαδοί του Τζέφερσον, οι ριζοσπάστες δημοκρατικοί και οι προοδευτικοί θα έβρισκαν πολύ συμπαθή, αν τον διάβαζαν προσεχτικά’. Το πανεπιστήμιο του Στάνφορντ εξέδωσε το έργο ‘Περί του «Νομοθέτη» του Πλάτωνα’ κι ετοιμάζει την έκδοση του έργου ‘Εικόνες του Προσλήψιμου’, το οποίο όμως ο άγνωστος μεταφραστής της αμερικανικής ιστοσελίδας δηλώνει ότι θα ανεβάσει πρώτος στο διαδίκτυο σύντομα, ενώ θα υπάρξει και συνέχεια με πολλά άλλα έργα του Καστοριάδη.
Σε μια χρονική στιγμή που η Αμερική προσπαθεί να βρει κάτι από την χαμένη της αξιοπιστία αλλά και πολιτισμική ταυτότητα, το έργο του Κορνήλιου Καστοριάδη γίνεται επίκαιρο και μάλιστα με έναν άκρως επαναστατικό τρόπο, όπως είναι η πειρατική έκδοσή του.
Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2008
ΔΙΚΤΥΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΟΠΡΑΞΙΕΣ
Κείμενο από την Εισήγηση του Βασίλη Τακτικού στο σεμινάριο του Έργου Πολιτών για κυπριακές εθελοντικές οργανώσεις
Η ανάγκη για δικτύωση και κοινοπραξίες μεταξύ εθελοντικών οργανώσεων υπαγορεύεται από μια σειρά λόγους βιωσιμότητας αποτελεσματικότητας των επιμέρους εθελοντικών πρωτοβουλιών και σχεδίων δράσης που διαφορετικά υπάρχουν δυσκολίες ώστε να πραγματοποιηθούν.
Πολλές σήμερα από τις απαραίτητες εθελοντικές δράσεις απαιτούν ένα ‘κοινό ταμείο και κοινή συμβολή ανθρώπινου κεφαλαίου για να ευδοκιμήσουν, ειδικότερα όταν οι αποστολές αυτές έχουν διεθνή χαρακτήρα και σπουδαιότητα.
Ακολούθως, η συνεργασία με την τοπική Αυτοδιοίκηση και τους κρατικούς οργανισμούς βάσει σχεδίου και κοινής κοινωνικής στόχευσης είναι ένας από τους απαραίτητους όρους όταν οι δράσεις αναφέρονται σε ευρύτερους τομείς της Κοινωνικής – και πράσινη οικονομίας.
Με βάση αυτή την προσέγγιση θα εξετάσουμε τις παρακάτω ενότητεςπου βασίζονται σε ανάλογα παραδείγματα δράσης:
Γενικά περί κοινωνικών δικτύων και εθελοντισμού
Περιφερειακά και τοπικά δίκτυα και συνεργασίες
Σύμφωνα συνεργασίας με την τοπική αυτοδιοίκηση και κρατικούς οργανισμούς εθελοντισμού
Κοινωνική – πράσινη οικονομία
Εθνικά δίκτυα Μ.Κ.Ο.
Διεθνή δίκτυα και Πηγές Χρηματοδότησης
Κοινωνικά δίκτυα
και ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΣ ως κοινωνικό κεφάλαιο
Ο εθελοντισμός στην εποχή μας είναι βασικός συντελεστής κοινωνικών υπηρεσιών και κοινωνικού κεφαλαίου κι αυτό με την σειρά του είναι το κλειδί ανάπτυξης της κοινωνικής οικονομίας της απασχόλησης και εξασφάλισης συλλογικών αγαθών.
Ο ορισμός για το κοινωνικό κεφάλαιο περιλαμβάνει όλες τις συλλογικές αξίες και δίκτυα που διευκολύνουν την οργάνωση και ομαδική δράση η οποία τελικά διαμορφώνει συνθήκες αλληλεγγύης και κοινωνικής ανάπτυξης.
Από τον πατριωτικό φιλανθρωπικό και τοπικό εθελοντισμό με τις μη χρηματικές ανταλλαγές που κυριαρχούσε στις παλαιότερες γενιές έχουμε περάσει σε ένα πολυδιάστατο-οικουμενικό, ανθρωπιστικό και οικολογικό εθελοντισμό με αυτονομία δράσης από την αγορά και κράτος που λειτουργεί συμπληρωματικά και καλύπτει τα κενά της οικονομίας και κοινωνικής προστασίας.
Ο εθελοντισμός σήμερα δεν είναι μόνον συναίσθημα αλληλεγγύης, αλλά λογική διαδικασία με ανταποδοτικότητα στα πλαίσια της κοινωνικής οικονομίας. Είναι προσφορά και αλληλεγγύη, όχι μόνον στους πληγέντες από την φτώχεια η από φυσικές καταστροφές αλλά μια οργανωμένη κοινωνική διαδικασία εξασφάλισης συλλογικών αγαθών με διάρκεια για την αντιμετώπιση κοινωνικών αναγκών.
Συναφής προς τον όρο κοινωνικό κεφάλαιο είναι η έννοια των κοινωνικών δικτύων. Ως κοινωνικά δίκτυα μπορούν να οριστούν τα «πολυδιάστατα συστήματα επικοινωνίας και διαμόρφωσης της ανθρώπινης πρακτικής και της κοινωνικής ταυτότητας.
Το άτομο συνεισφέρει μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα χρόνο και υπηρεσίες και έχει ως ανταποδοτικότητα ότι και το ίδιο ανήκει σε ένα δίκτυο προστασίας που μπορεί εξίσου να του φανεί χρήσιμο όταν το χρειαστεί.
Όπως π.χ. συμβαίνει με τους αιμοδότες. Όταν όμως πρόκειται για οικολογική δράση το άτομο που έχει υψηλή συνείδηση και συνεισφέρει για το περιβάλλον συμβάλλει παράλληλα στην δημιουργία κοινωνικού κεφαλαίου για να ευδοκιμήσουν επενδύσεις που έχουν σχέση τόσο με την οικοπροστασία όσο και με την πράσινη οικονομία και επιχειρηματικότητα –δραστηριότητες που διαμορφώνουν ευρύτερα ένα πιο βιώσιμο περιβάλλον..
Μέσα σ’αυτό το πλαίσιο έχουν συγκροτηθεί τουλάχιστον10 νέα περιφερειακά δίκτυα στον Ελληνικό χώρο.
Περιφερειακά Δίκτυα και Συντονισμός Δικτύων M.K.O.
Ο σκοπός της κίνησης, του Συντονισμού Δικτύων M.K.O. είναι η ομοσπονδιοποίηση και δικτύωση εθελοντικών και μη κερδοσκοπικών οργανώσεων που δραστηριοποιούνται στους τομείς του περιβάλλοντος, της οικοπροστασίας, πολιτισμού της καταναλωτικής πίστης, ποιότητας ζωής και ανθρωπιστικής βοήθειας με ένα αντικειμενικό σκοπό:
Την αποτελεσματικότητα της δράσης τους μέσα από την δυνατότητα πραγματοποίησης στόχων μεγαλύτερης κλίμακας, επίσης η εξασφάλιση της δυνατότητας επίτευξης προγραμματικών συμφωνιών, στο επίπεδο των οργανώσεων της Κοινωνίας των Πολιτών, Κρατικών Οργανισμών και Φορέων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης καθώς και επιχειρήσεων στο τομέα της κοινωνικής εταιρικής ευθύνης.
H από κοινού δράση στους παραπάνω τομείς και με σκοπό το συντονισμό κοινής δράσης για την ανάπτυξη του πρασίνου στο αστικό περιβάλλον, την προστασία των Δασών στην ύπαιθρο, τον περιορισμό της ρύπανσης και της ρυπογόνου ενέργειας την προώθηση της ανακύκλωσης, και την ανάπτυξη της πράσινης οικονομίας και επιχειρηματικότητας.
Η συνεργασία με Δήμους και κυβερνητικούς κρατικούς οργανισμούς για την προώθηση κοινών προγραμμάτων στους παραπάνω τομείς με τελικό σκοπό την ανάπτυξη της κοινωνικής οικονομίας με την υπογραφή μνημονίων συνεργασίας και προγραμμάτων.
Σε αυτό το επίπεδο συνεργασίες και δικτυώσεις σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης μπορούν να λειτουργήσουν ως προωθητικές κινήσεις των Μ.Κ.Ο., δημιουργώντας τις κατάλληλες προϋποθέσεις για την κινητοποίηση ανθρώπινων πόρων και δημιουργία ανθρώπινου κεφαλαίου σε κάθε περιοχή παρέμβασης.
Με αυτούς τους στόχους και με την συμμετοχή ενεργών πολιτών μπορούν να τεθούν στόχοι για οικοδιαχείριση στα μεγάλα αστικά κέντρα και την οικοανάπτυξη στην ύπαιθρο δημιουργώντας τις απαραίτητες συνθήκες και δυνατότητες τεχνογνωσίας για την υποστήριξη και συμβουλευτική των δικτύων με σχεδιασμό και μελέτες προγραμμάτων.
Μια άλλη πρωτοβουλία συνεργασίας με Δήμους είναι η δημιουργία ενός παρατηρηρίου για τις πράσινες πόλεις με προγράμματα που ανταποκρίνονται στην αστική οικολογία βάση της οποίας τα τελευταία χρόνια έχει γίνει μια παγκόσμια κίνηση η οποία επιζητά να δημιουργηθούν οικολογικές πόλεις, πόλεις, δηλαδή σε ισορροπία με την φύση που είναι το φάρμακο απέναντι στα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα ο πλανήτης.
Με την ίδια λογική μπορούν να δημιουργηθούν δίκτυα και ενώσεις με σκοπό διεθνή προγράμματα και χρηματοδοτήσεις για την αναπτυξιακή και ανθρωπιστική βοήθεια σε τρίτες χώρες.
Δικτύωση και κοινοπραξίες με την Τοπική Αυτοδιοίκηση
Η ομάδα περιβαλλοντικών οργανώσεων που συνεργάζεται με το Έργο Πολιτών και αποτελείται από 60 περίπου οργανώσεις στο πλαίσιο της δικτύωσης πέρα από το αντικείμενο των εκθέσεων για το περιβάλλον δίνει την δυνατότητα για τριμερή συνεργασία των Δήμων της Αττικής με το Έργο Πολιτών και δημιουργία παρατηρητηρίου για τις πράσινες πόλεις.
Συνοπτικά το κείμενο αναφέρεται στα ακόλουθα.
την επείγουσα ανάγκη αντιμετώπισης των περιβαλλοντικών προβλημάτων της ατμοσφαιρικής ρύπανσης των κλιματικών αλλαγών, και της μεγάλης έλλειψης πρασίνου στα αστικά κέντρα.
Την επείγουσα ανάγκη για την περεταίρω δραστηριοποίηση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης για την ενίσχυση του πράσινου σε συνεργασία με τους ενεργούς πολίτες και τις οργανώσεις της Κοινωνίας των Πολιτών.
Την διεθνή πρακτική με την διακήρυξη για Πράσινες Πόλεις – Παγκόσμια δέσμευση δημάρχων, στα πλαίσια του Περιβαλλοντικού Προγράμματος των Ηνωμένων Εθνών όπου 50 δήμαρχοι εκ των μεγαλυτέρων χωρών του κόσμου υπέγραψαν στο San Francisco την ¨Διακύρηξη για Πράσινες Πόλεις¨ και ανέλαβαν την πρωτοβουλία και τη δέσμευση για μια σειρά σημαντικών δράσεων για την περίοδο 2005 – 2012. Κύριοι άξονες τις πολιτικής:
Πρόγραμμα πράσινων κατοικιών
Πρόγραμμα πράσινων επιχειρήσεων
Πρόγραμμα πράσινης ενέργειας
Πρόγραμμα πράσινης συγκοινωνίας
Προγράμματα που ανταποκρίνονται στην αστική οικολογία βάση της οποίας τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια παγκόσμια κίνηση η οποία επιζητά να δημιουργηθούν οικολογικές πόλεις, δηλαδή σε ισορροπία με την φύση που είναι το φάρμακο του πλανήτη απέναντι στα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει.
Και εν γένει τις ευεργετικές επιπτώσεις από την συμμετοχή των οργανώσεων της Κοινωνίας των Πολιτών σε αυτή την διαδικασία που θεωρείται προπομπός καινοτομιών για το περιβάλλον, με την δημιουργία παρατηρητηρίου για τις πράσινες πόλεις – πράσινες τεχνολογίες - πράσινες στέγες.
Λαμβάνοντας επίσης υπόψη:
Την πρόθεση των Δήμων και του «Έργου Πολιτών» για θεσμική συνεργασία στην βάση αυτή που αναπτύσσεται ήδη μέσα από τις ¨Εκθέσεις Περιβάλλοντος¨ στα πεδία και θεματικές:
1) Ενέργεια, και κλιματικές αλλαγές
2) Διαχείρηση του νερού
3) Πράσινα και κλιματικά κτίρια- πράσινες στέγες
4) Ανακύκλωση
5) Δάση- φυσικό περιβάλλον
6) Περιβάλλον-Υγεία
7) Πράσινη επιχειρηματικότητα
2. Αναγνωρίζουν από κοινού ότι:
Σκοπός του παρατηρητηρίου για τις Πράσινες Πόλεις είναι μια ισχυρή μόχλευση του ενδιαφέροντος τόσο του δημοσίου όσο και του ιδιωτικού τομέα για επενδύσεις στην πράσινη οικονομία με βάση την εκπόνηση και υλοποίηση ρεαλιστικών προτάσεων και ένταξη τους στα επιχειρησιακά προγράμματα των αρμόδιων υπουργείων αλλά και στα επιχειρησιακά των Δήμων για άμεσα αποτελέσματα στο περιβάλλον της Αττικής.
Η «κοινοπραξία» των Δήμων σε επίπεδο προγραμματισμού μαζί με το κρατικό φορέα εθελοντισμού ‘Έργο Πολιτών’ στοχεύει στην μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή των δικτύων περιβαλλοντικών οργανώσεων για την πολλαπλασιαστικότητα των αποτελεσμάτων μέσα από ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα δημοσιότητας και επικοινωνιακών γεγονότων και συμμετοχής των οργανώσεων της Κοινωνίας των Πολιτών για πράσινες πόλεις.
Οι συνέργειες αυτές αποσκοπούν σε επενδύσεις στην πράσινη οικονομία και την πράσινη επιχειρηματικότητα για να εξασφαλιστεί ο ρεαλισμός των στόχων που αναφέρονται στο παρόν μνημόνιο.
3. Συμφωνούν σε ένα κοινό πλαίσιο δράσης που περιλαμβάνει:
Διαβουλεύσεις των Δήμων με την συμμετοχή των οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτώνκαι του Έργου πολιτών.
Την επέκταση του θεσμού των εκθέσεων περιβάλλοντος σε κάθε Δήμο με βάση την συνεργασία Μ.Κ.Ο. και Έργου Πολιτών.
Στις Κοινοπραξίες Δήμων – Μ.Κ.Ο. και Έργου Πολιτών για την εφαρμογή πιλοτικών σχεδίων εθελοντικής και περιβαλλοντικής δράσης.
Την δημιουργία μιας βάσης δεδομένων για την προώθηση του πράσινου στην Αττική ενδεχομένως μέσα από πρόγραμμα δικτύωσης της κοινωνίας της πληροφορίας.
Στην υποβολή διακρατικών προγραμμάτων για το περιβάλλον.
Στην συνεργασία με τα γραφεία εθελοντισμού των Δήμων για την προώθηση θεματικών εργαστηρίων για το περιβάλλον με στόχο την εκπαίδευση στελεχών που καλούνται να οργανώσουν και να εφαρμόσουν σχετικές πολιτικές.
Κοινωνική - Πράσινη Οικονομία και Ενεργός Πολίτης
Μια άλλη πρωτοβουλία συνεργασίας εθελοντικών οργανώσεων και τοπικής αυτοδιοίκησης με τη αιγίδα του έργου πολιτών είναι το Συνέδριο Υπερνομαρχιας Έβρου Ροδόπης που γίνεται αυτή την περίοδο.
Με επίκεντρο αναφοράς τον ενεργό πολίτη και τις οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών η υπερνοµαρχία Έβρου- Ροδόπης διεξάγει στις 17-18 Οκτωβρίου ένα συνέδριο στην Αλεξανδρούπολη µε πρωτότυπη θεματική «τον εθελοντισµό την κοινωνική – πράσινη οικονοµία» µε την αιγίδα του Έργου Πολιτών.
√ Πρόκειται για µία πολιτική καινοτοµία στην προσέγγιση της περιφερειακής ανάπτυξης καθώς για πρώτη φορά στον ελληνικό χώρο δίνεται προτεραιότητα από την Τοπική Αυτοδιοίκηση στην πράσινη οικονοµία και επιχειρηµατικότητα, µαζί µε µία νέα ελπίδα για την αντιµετώπιση του δημογραφικού προβλήματος µέσω ενίσχυσης της τοπικής απασχόλησης.
√ Καινοτομική είναι επίσης και η συνεργασία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης µε όλους τους συλλόγους και εθελοντικές οργανώσεις του νοµού για την αξιοποίηση του εθελοντισµού ως κοινωνικού κεφαλαίου προώθησης της επιχειρηµατικής κουλτούρας στην κοινωνική –πράσινη οικονοµία.
√ Σχετικά µε την πρωτοβουλία καθώς έχει εξασφαλίστει µεγάλη κοινωνική συµµετοχή αναµένεται να προκαλέσει σηµαντικές επιδράσεις ‘όχι µόνον σε τοπικό επίπεδο αλλά ως πρότυπο πολιτικής καινοτοµίας και σε πανελλήνια κλίµακα.
Ξεχωριστό ενδιαφέρον παρουσιάζει επίσης η προσέγγιση για θέµατα περιβάλλοντος.
Επτά θεματικές για το περιβάλλον και τον εθελοντισμό.
Επτά θεματικές στις εκθέσεις για το περιβάλλον
σε συνεργασία ΜΚΟ με τους Δήμους της Αττικής
Οι εκθέσεις για το περιβάλλον που καθιερώνονται ως θεσμός πλέον τουλάχιστον στην Αττική. Εστιάζοντας στις παρακάτω θεματικές:
Ενέργεια και κλιματικές αλλαγές
Η μετάβαση από τα ρυπογόνα ορυκτά καύσιμα στις ήπιες ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Εδώ κρίσιμο σημείο είναι ο εκδηµοκρατισµός της ενέργειας µε πρωτοβουλίες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και των οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών.
Οικολογική διαχείριση του νερού για την οικοανάπτυξη
Π.χ. ταµιευτήρες νερού, αρδευτικά συστήματα µε έργα υποδομής και δίκτυα που αντιμετωπίζουν φαινόμενα ερηµοποίησης και εξασφαλίζουν πράσινα βιολογικά προϊόντα, µε έργα υποδομής και δίκτυα που αντιμετωπίζουν φαινόμενα ερηµοποίησης και εξασφαλίζουν
Δάση και φυσικό περιβάλλον - οικοσυστήματα και βιοποικιλότητα
Η προσέγγιση της οικοπροστασίας άγριας πανίδας, χλωρίδας ως προϋποθέσεις για τον οικοτουρισµό και την οικοανάπτυξη.
Ανακύκλωση – πρώτων υλών και προϊόντων
Τεχνολογίες ανακύκλωσης και επιχειρηματικότητα αναφερονται πρακτικές πως μπορεί να διευκολύνει ο εθελοντισμός στην συγκομιδή απορριµµάτων και πρώτων υλών π.χ. χαρτιού, αυτοκινήτων, µπαταριών κ.τ.λ.
Πράσινες πόλεις – βιοκλιµατικά κτίρια – πράσινες προμήθειες
Οι πράσινες πόλεις ως όραμα και ζήτημα συνειδητότητας του ενεργού πολίτη προκειμένου να εφαρμοστούν πολιτικές για πράσινα βιοκλιµατικά κτίρια- πράσινες στέγες κ.τ.λ.
Περιβάλλον υγεία και διατροφή
Η αναγνώριση του περιβάλλοντος ως παράγοντα ρυθμιστή της υγείας µε µμία σειρά από καλές πρακτικές µε τις οποίες οι ενεργοί πολίτες µπορθούν να θεσμοθετήσουν μέσα από συλλογικές ενέργειες και δράσεις µε αντικείμενο την υγιεινή διατροφή και κατοικία.
Πράσινη επιχειρηματικότητα
Η πράσινη επιχειρηματικότητα ορίζεται από τη χρήση στις νέες τεχνολογίες φιλικές προς το περιβάλλον και από συνθήκες βιολογικής ισορροπίας µε οικοσυστήματα και ανακύκλωση προϊόντων και πρώτων υλών.
Σύμφωνα µε τις παραπάνω θεματικές οι επενδύσεις σε πράσινα προϊόντα και υπηρεσίες βρίσκει πλέον ένα πρόσφορο έδαφος για ν’ αποδώσουν, και να δημιουργηθούν θέσεις απασχόλησης και προστιθεμένη αξία σε κάθε περιοχή παράλληλα µε την εξασφάλιση των απαιτούμενων επενδύσεων προς αυτό το σκοπό.
Με βάση τις παραπάνω παραδοχές και πρωτοβουλίες προετοιμάσαμε ένα πλαίσιο για την ένωση Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων Ελλάδας (ΜΚΟ).
Ένα πλαίσιο για την ένωση Μη Κυβερνητικών
Οργανώσεων Ελλάδας
Αντιμετωπίζοντας το κατακερματισμό πολλών μικρών Μ.Κ.Ο. στην Ελλάδα ως πηγή αδυναμιών με πρωτοβουλία ορισμένων περιφερειακών δικτύων έχουμε προχωρήσει στη συγκρότηση και δημιουργια ενός πανελλαδικού δίκτυου ΜΚΟ.
Το δίκτυο αυτό συγκροτείται στο όνομα της ειρήνης, της δημοκρατίας, της οικολογίας και των ανθρωπίνων αξιών και με την απόφαση να ενισχυθεί ο θεσμικός ρόλος των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ) της κοινωνίας των πολιτών, για την αποτελεσματική λειτουργία και τη γνήσια εκπροσώπησή τους τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρωπαϊκή Ένωση
Με αυτήτην προσέγγιση ιδρύεται, η Ένωση Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων Ελλάδας (Ε.Μ.Κ.Ο.Ε.) ή Hellenic Non-Governmental Organization Association (H.N.G.O.A.)
Έχει ως βασικούς σκοπούς τις παρακάτω ενότητες
1. Η γνήσια εκπροσώπηση, η ομοσπονδιοποίηση και δικτύωση εθελοντικών και μη κερδοσκοπικών οργανώσεων που δραστηριοποιούνται στους τομείς του περιβάλλοντος, της οικοπροστασίας, οικοανάπτυξης του πολιτισμού της καταναλωτικής πίστης, ποιότητας ζωής και ανθρωπιστικής βοήθειας με στόχο την αποτελεσματικότερη παρέμβαση και δράση τους.
Πρωταρχικό καθήκον της Ένωσης είναι να προωθεί και να υποστηρίζει, όπου αυτό επιβάλλεται, τη συγκρότηση δευτεροβαθμίων οργανώσεων, έτσι ώστε αυτές να περικλείνουν στους κόλπους τους όλες τις πρωτοβάθμιες οργανώσεις (ΜΚΟ) της Ελλάδας.
2. Να συντονίζει τις ενέργειες των Οργανώσεων - μελών της για την προστασία των ηθικών, οικονομικών, κοινωνικών και πολιτιστικών συμφερόντων.
Να δημιουργεί υποδομές για την ανάπτυξη του κοινωνικού κεφαλαίου στο πλαίσιο των οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών.
Με την ενίσχυση των θεσμών αλληλεγγύης στο πλαίσιο την Κοινωνικής Οικονομίας και η ενίσχυση της απασχόλησης μέσα από την Πράσινη και Πολιτιστική Επιχειρηματικότητα.
3. Να εκπροσωπεί τους εθελοντές της Χώρας και τις οργανώσεις τους, σε όλα τα γενικής φύσης μορφωτικού, τεχνικού, διοικητικού, οικονομικού, πολιτιστικού, δημοκρατικού και κοινωνικού ενδιαφέροντος ζητήματα, που αφορούν στη βελτίωση της θέσης των πολιτών.
4. Να αποκαταστήσει τη διαφάνεια στην κατανομή των κρατικών και ευρωπαϊκών πόρων και προγραμμάτων που αφορούν τις ΜΚΟ.
5. Να αντιπροσωπεύει τις οργανώσεις στα συλλογικά όργανα Διοίκησης, Ελέγχου και Κοινωνικής Πολιτικής και να υποβοηθεί τις Οργανώσεις που υπάγονται σ’ αυτή, για την εκπλήρωση του σκοπού τους.
6. Να ενισχύει την εθνική και πνευματική ανύψωση των εθελοντών και πολιτών, να υποβοηθεί την επαγγελματική τους κατάρτιση και εκπαίδευση και, εν γένει, να ενεργεί για τη διασφάλιση και βελτίωση της οικονομικής επαγγελματικής και κοινωνικής ζωής των πολιτών της Χώρας.
7. Να εκπονεί μόνη ή σε συνεργασία με άλλους ή με τη σύμπραξή της σε Κρατικές επιτροπές, προγράμματα για την εξυπηρέτηση του κοινωνικού συνόλου.
8. Να συνεργάζεται με τις αντίστοιχες δημοκρατικές οργανώσεις όλου του κόσμου
για την πραγματοποίηση των σκοπών της και ιδιαίτερα για την παροχή βοήθειας στους πολίτες εκείνους που καταπιεστικά - αντιλαϊκά καθεστώτα έχουν αποστερήσει από τα κοινωνικά και ατομικά τους δικαιώματα, και ακόμα για την εξάλειψη κάθε μορφής διάκρισης που βασίζεται σε πολιτική ιδεολογία ή φιλοσοφία, τη φυλή, τη θρησκεία, το φύλο και την καταγωγή, για την ανάπτυξη αλληλεγγύης προς τους πολίτες των υποανάπτυκτων οικονομικά χωρών.
9. Να αναπτύξει και να οργανώσει τη συνεργασία κράτους και αυτοδιοίκησης με τις ΜΚΟ για την αποτελεσματικότερη προσφορά του εθελοντικού κινήματος στην κοινωνία.
10. Να αποτρέπει φαινόμενα κερδοσκοπίας και φοροδιαφυγής μεγάλων επιχειρήσεων και πολυεθνικών μέσω «θυγατρικών» ΜΚΟ που αυτές εικονικά ιδρύουν ή φαινόμενα προώθησης πολιτικών συμφερόντων ξένων κρατών μέσω ΜΚΟ ή τέλος φαινόμενα θρησκευτικής ή ιδρυματικής μορφής επιχειρήσεων που καρπώνονται για άλλους σκοπούς τους κοινωνικούς πόρους.
Πρόσβαση σε Διεθνείς Πηγές Χρηματοδότησης
Μία από τις μεγαλύτερες ανάγκες συνεργασίας και σύμπραξης των ΜΚΟ είναι η απόκτησης δυνατότητας πρόσβασης σε Διεθνείς Πηγές Χρηματοδότησης.
Στις 25 Σεπτεμβρίου έγινε παρουσίαση στο Ζάππειο από το Υπουργείο Εξωτερικών η δικτυακή Πύλη Διεθνών Χρηματοδοτήσεων με ηλεκτρονική διεύθυνση www.aidfunding.mfa.gr
Επίσης το Γραφείο Υποστήριξης Διεθνών Προγραμμάτων σας παρέχει και το εγχειρίδιο: «Tο σύστημα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών / Οδηγός Αξιοποίησης Επιχειρηματικών Ευκαιριών » για το πώς να διεκδικήσετε με επιτυχία συμβάσεις που χρηματοδοτούνται από τα Όργανα του Συστήματος των Ηνωμένων Εθνών (πρόσβαση στο εγχειρίδιο παρέχεται στους εγγεγραμμένους χρήστες).
Παραπομπές σε διεθνή προγράμματα επιχορηγήσεων
Αναπτυξιακό Πρόγραμμα των Ηνωμένων Εθνών – UNDP (www.undp.org)
Γραφείο των Ηνωμένων Εθνών για τις Υπηρεσίες Έργων - UNOPS (www.unops.org)
Τμήμα Προμηθειών των Ηνωμένων Εθνών – UNPD (www.un.org/Depts/ptd/)
Παγκόσμιο Πρόγραμμα Τροφίμων – WFP (www.wfp.org)
Ταμείο των Ηνωμένων Εθνών για τα Παιδιά (www.unicef.org)
Ταμείο των Ηνωμένων Εθνών για τον Πληθυσμό – UNFPA (www.unfpa.org)
Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας - WHO (www.who.org)
Ύπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες - UNHCR (www.unhcr.org)
Οργανισμός Τροφίμων και Γεωργίας – FAO (www.fao.org)
United Nations Relief and Works Agency for Palestine Refugees in the Near East -UNRWA (www.un.org/unrwa)
Διεθνής Υπηρεσία Ατομικής Ενέργειας – IAEA (www.iaea.org)
Γραφείο των Ηνωμένων Εθνών στη Γενεύη - UNOG (www.unog.ch)
Οργανισμός Βιομηχανικής Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών – UNIDO (www.unido.org)
Διεθνές Ταμείο Αγροτικής Ανάπτυξης – IFAD (www.ifad.org)
United Nations Educational, Scientific and Cultural Organisation - UNESCO (www.unesco.org)
Γραφείο των Ηνωμένων Εθνών στη Βιέννη - UNOV (www.unov.org)
United Nations Office at Nairobi – UNON (www.unon.org)
Γραφείο Υποστήριξης Αποστολών του Τμήματος Ειρηνευτικών Επιχειρήσεων των Ηνωμένων Εθνών - UN/DPKO/OMS (www.un.org/depts/dpko/dpko/index.asp)
Γραφείο των Ηνωμένων Εθνών για τα Ναρκωτικά και το Έγκλημα – UN Office on Drugs and Crime – UNODC (www.unodc.org)
CTBTO (www.ctbto.org)
Ερυθρός Σταυρός (www.redcross.org)
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο!!
